عبدالرحمن ابوسلیمان عطیه بن عبدالرحمن دارانی از شخصیت هایی است كه كه با زهد و سختگیری می زیست و درباره محبت الهی سخن گفته تا جایی كه می گویند محبت الهی شكل خاص عرفانی خود را در تعالیم شیخ ابوسلیمان دارانی به دست آورده است. در فرهنگ دهخدا به وی ریحان القلوب گفته اند و در معرفت و حالات غیوب قلب و آفات عیوب نفس حظی عظیم و وافر داشت. زهد، مجاهده با نفس و صبر بر جوع محور اعمال صوفیانه او بوده است. در سفری كه به عراق داشته و در بغداد ساكن می شود اما به علت انكار خلیفه عباسی از بغداد به سمت ایران كوچ كرده و در داران ساكن می شود. پس از پنجاه سال عمر با بركت در سال دویست و پنجاه قمری در شهر داران وفات یافت. آرامگاه وی در جنوب شهر داران واقع است.