بقایای این رباط سنگی كه به فاصله كمی از میل تاریخی كرات و آن سوی جاده تایباد به خواف قرار دارد ،در گذشته توقفگاه كاروانیان و مسافران این ناحیه بوده است. قرائن معماری و آوارهای باقی مانده از رباط نشان می دهد ورودی بنا دارای طاقی سرپوشیده است كه به حیاط مركزی آن منتهی می گردد و آبگیری سنگی نیز برای تامین آب مصرفی كاروانیان و احشام در آن تعبیه شده بود . سفالهای پراكنده پیرامون این رباط سنگی موید بنیان اثر در دوره سلجوقی و استفاده از آن تا دوران تیموری است.