مسجد جامع معروف به میان ده این مسجد از گذشته های دور و كلا” از زمانی كه مسلمانان ایران را فتح كردند ، در زمان سلسله ی صفوی بنا شده و سبك این زمان را به خوبی نشان می دهد این بنا به طور كامل از گل و آجر ساخته شده است . كاشی كاری نیست ولی در ایوانی بزرگ آیاتی از قرآن مجید كه به خط كوفی بسیار زیبا نوشته شده به چشم می خورد . سقف ایوان ها و شبستان مسجد كاملا” هلالی شكل است و در سر در ورودی آن روی سنگ بزرگی اشعاری مبنی بر زمان ساخت بنا حك شده است.
در كتاب طرایق الحقایق نویسنده معصوم علیشاه از این مسجد یاد نموده است ودر سال ۱۰۳۰بنا شده است.
در جایی دیگر آمده است :
مسجد جامع میان ده در خیابان حسینیه و محله میانده شهر بشرویه واقع است. سبك معماری این مسجد شبیه به سبك سلجوقی است و نشانه هایی از معماری دوره‌ی صفویه نیز در آن دیده می‌شود. این سازه در ۱۰۳۰ هجری قمری ساخته شده است. ورودی این مسجد در مقابل مدرسه‌علمیه است. این مسجد تك ایوانی است و تنها ایوان آن در سمت جنوب قرار دارد و محرابی بر دیواره انتهایی آن تعبیه شده است. سقف ایوان از دو تویزه یكی در اسپر ایوان و دیگری در وسط ایوان كه دو گنبد عرقچین را بر فراز خود دارد تشكیل شده است. در اطراف حیاط مركزی ۱۲ ستون آجری با طاق بندی‌های جناغی وجود دارد و رواقهایی با سقف هایی گنبدی را تشكیل داده اند. در ضلع شمالی و پشت رواق شمالی شبستانی وجود دارد و كل مسجد در حدود ۸۵۰ متر مربع مساحت دارد. آنچه به این مسجد زیبایی بخشیده است كاربندیهای تردستانه‌ی آجری و گچی است.
