پارك ملی مورن ترویس پیتونز در جزیره دومینیكا در دریای كارائیب، منطقه ای قابل توجه از فعالیت های آتشفشانی است. در محدوده این پارك تقریبا 7000 هكتاری پنج آتشفشان، ده ها چشمه آب گرم و دودخان (دهانه های آتشفشانی كه از آن بخار و گازهای داغ خارج می شود.) و یك دریاچه جوشان بسیار بزرگ و شناخته شده وجود دارد.
دریاچه جوشان دومینیكا در واقع یك دودخان آب گرفته است كه یك حفره باز در پوسته زمین است. این دریاچه با آب آبی-خاكستری فوران كننده در دمای حدود 90 درجه سانتیگراد پر شده است. این آب با بخارها و گازهای داغی كه گدازه های زیر زمین بیرون می آید گرم می شود و سطح دریاچه معمولا با ابری از بخار احاطه شده است. دریاچه حدود 76 متر طول دارد و از این جهت دومین دریاچه داغ بزرگ جهان بعد از دریاچه «فراینگ پن» در دره وایمانگو در نیوزیلند است.
این دریاچه اولین بار در سال 1875 توسط دو مرد انگلیسی كه مشغول كار در دومینیكا بودند دیده شد. اواخر همان سال، یك گیاه شناس دولتی و یكی از كاشفان اصلی مامور شدند این پدیده طبیعی را بررسی كنند. آن ها دمای آب را اندازه گرفتند و آن را بین 82 تا 92 درجه سانتیگراد در نزدیمكی لبه تخمین محدود كردند، اما اندازه گیری دمای مركز دریاچه امكان پذیر نبود. آن ها تخمین زدند این دریاچه 60 متر یا بیشتر عمق داشته باشد.
این دریاچه با آب باران و دو جریان آب كوچك كه به این منطقه كشیده شده، پر می شود. این آب سپس روی گذازه ها روان می شود و تا نزدیك به نقطه جوش گرم می شود. سطح آب دریاچه و هم چنین فعالیت آن نوسان دارد و كم و زیاد می شود. پس از یك فوران در سال 1880 دریاچه تقریبا ناپدید شده بود و به جای آن یك چشمه آب گرم و بخار ایجاد شده بود. یكی از چشمگیرترین نوسان های این دریاچه در سال های 2004-2005 بود كه عمق آن به 10 متر كاهش یافت و روز بعد دوباره به حالت عادی برگشت.
