در 18 كیلومتری غرب وارنا در بلغارستان در جاده ای به سمت مركز صوفیه یك منطقه طبیعی قابل توجه به نام «Pobiti Kamani» یا جنگل سنگ وجود دارد. در نگاه اول شبیه به ویرانه های باقی مانده از یك معبد باستانی به نظر می رسد اما این ستون های سنگی شكسته كاملا طبیعی هستند. ستون های سنگی در گروه های كوچك روی یك كمربند طولانی 8 كیلومتری در امتداد ساحل دریای سیاه شمال بلغارستان توزیع شده اند. آن ها از نظر ارتفاعی متنوع هستند و از 5 تا 7 متر ارتفاع و از 30 سانتیمتر تا 3 متر ضخامت دارند.
جالب ترین چیز در مورد این ستون ها این است كه آن ها اغلب توخالی هستند و با شن و ماسه پر شده اند. آن ها یك پایه محكم ندارند یا به سنگ بستر متصل نشده اند. در عوض درون شن و ماسه های اطراف فرو رفته اند مثل اینكه كسی آن ها را با چكش در زمین كوبیده است. سنگ ها از زمان باستان شناخته شده اند اما اولین بار توسط جامعه علمی در سال 1828 ثبت شدند. از آن زمان ده ها تئوری سعی كرده شكل گیری آن ها را توضیح دهد كه از رشد مرجان ها تا صخره های فوران كننده ائوسن تا تحجر سنگ های آهكی را در برمی گیرد.
یكی از محتمل ترین توضیحات از برادران زمین شناس بلغاری «Peter» و «Stefan Bonchev Gochev» می آید. این برادران معتقدند كه ستون ها به دوره سنوزوئیك بازمی گردند، حدود 50 میلیون سال پیش، زمانی كه بیشتر اروپای شرقی با اقیانوس پوشیده شده بود. رسوبات و لجن ها در بستر دریا ته نشین شدند و تبدیل به سنگ آهك فشرده شدند.
مدتی بعد گازهای متان از رسوبات باستانی شروع به تراوش از بستر دریا كرد. از آنجا كه گازهای تحت فشار به دنبال راهی برای بیرون و بالا آمدن از لایه های سنگ آهكی بودند، سنگ ها را به لوله های بلند توخالی تبدیل می كردند. میلیون ها سال بعد از عقب نشینی دریا، فرسایش لایه های سنگ آهكی باعث باقی ماندن ستون های بلندی شد كه داخل زمین گیر كرده اند. نظریه نشت گاز همه چیز را توضیح نمی دهد اما در حال حاضر بهترین نظریه برای ماست.
جنگل سنگی به عنوان یك لندمارك طبیعی در اواخر دهه 1930 تصویب شد و در سال 2011 نامزد سایت میراث جهانی یونسكو شد اما هنوز هم به طور قطعی آن را به دست نیاورده است.
