پل شادروان ،شوشتر زمانی یكی از بناهای مشهور ایران بود ولی امروزه خرابه ای از آن باقی مانده است.
پیشینه ساخت پل بند شادروان مربوط به دوره شاپور ساسانی است و بر اساس شواهد و مداركی در زمان شاپور ساسانی پی ریزی و ساخته شده است.
پل بند شادروان در 300 متری جنوب بند میزان ـ در شمال غربی شوشتر ـ بر روی شاخه اصلی رود كارون (شطیط) ساخته شده است و در حال حاضر بقایای آن در كنار پل آزادگان به چشم می‌خورد.
پل بند شادروان كه بنا برگفته ها،قدیمی ترین پل جهان محسوب می شود؛دارای 44 دهانه بزرگ و 43 دهانه كوچك است.در حال حاضر 9 دهانه در سمت شمال و 28 دهانه در ضلع جنوبی پل باقی مانده است.طول پل كه حدوداً 500 متر است،چیزی بیشتر از عرض رودخانه است.
در ساختمان این بند دو قوس محدب رو به جریان آب و به سمت شرق و یك قوس مقعر رو به جهت جریان آب قرار دارد.هر چند این قوسها معلول بستر طبیعی رودخانه هستند ولی می توان آنرا در شمار بندهای قوسی بشمار آورد.
در كنار پل بند شادروان آسیاب هایی قرار داشته كه توسط انرژی آب چرخهای این آسیابها به حركت در می آمده است و در انتهای ضلع شرقی پل-بند در جایی كه پل-بند در شهر وارد می شد،یك سر در عظیم آجری قرار داشته كه در هنگام گذشت از پل-بند افراد از زیر این سردر عظیم عبور می كرده اند.
مصالح بكار رفته در ساختمان این پل بند از سنگ لاشه و ملات ساروج بهمراه خاكستر است.
عرض پی های پل 7 متر و عرض دهانه های آبرو آن 8 متر و ارتفاع از تاج تا كف پل 10 متر است. در ساختمان این پل-بند از سنگهای تراشیده شده كه بوسیله بست های فلزی به هم مرتبط شده اند استفاده شده و 3 سال ساختن شادروان طول كشیده است.
برای ساختن پل بند شادروان مسیر رودخانه را توسط سنگهای تراش و منظم فرش كرده و بوسیله بست های فلزی به هم محكم كرده اند. شادروان به معنی فرش و بساط گرانمایه و منقش می باشد. و چون از بند میزان تا شادروان كف رودخانه را توسط سنگ های تراش منظم فرش كرده اند به شادروان معروف می باشد. یكی از دلایل ساخت این پل بند عظیم بخاطر بالا آوردن و آرام نمودن جریان آب توسط پی و پایه های پل بند شادروان و ورود آن به نهرداریون برای آبیاری مزارع میان آب بوده است.
به موجب روایات شرقی شاپور یكم شاهنشاه ساسانی پس از اسارت والریانوس امپراتور روم او را مجبور كرد كه در ساختمان سد نزدیك به شوشتر كار كند.این سد ۱۵۰۰ قدم طول داشت و هنوز هم برای برگرداندن آب كارون به مزارع بكار می رود. احتمال قوی می رود كه شاهنشاه ایران اسیران رومی را در ناحیه گندی شاپور و شوشتر مستقر كرده باشد.
ایرانیان به مهارت رومیان در فنون بسیار اهمیت می دادند و بلاشك هم سد و پل بزرگ شوشتر عمل مهندسین رومی است .این پل-بند به همراه ۱۵ اثر تاریخی آبی دیگر شوشتر بصورت یكجا به عنوان دهمین اثر ایران در فهرست میراث جهانی یونسكو به ثبت رسیده است.
