خانه صالح مربوط به دوره پهلوی اول است و در خیابان حافظ، كوچه امیری، پلاك ۲۷ واقع شده و این اثر در تاریخ ۲۴ اسفند ۱۳۸۳ با شمارهٔ ثبت ۱۱۴۶۴ به‌عنوان یكی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.خانه صالح در بافت شهری شكل گرفته و حاصل توسعه شهری اوایل قرن حاضر شمسی است.خانه صالح در گذشته مالكیت شخصی داشته و در ابتدا متعلق به فردی به نام داوود یوسفی بوده كه بعد توسط عباسقلی صالح خریداری می‌شود. به منظور مسكونی طراحی شده و مدنی محل سكونت مرحوم اللهیار صالح _ از رجال به نام دوره نهضت ملی ایران در زمان مصدق _ بوده است. اما بعد از فوت ایشان این خانه به ورثه منتقل می‌شود و در حال حاضر قرار است با همكاری مالكان خانه صالح و سازمان میراث فرهنگی و گردشگری یك مركز فرهنگی هنری برای آموزش علاقه‌مندان به رشته‌های هنری، در این مكان احداث شود. خصوصیات سبكی به كار رفته در ساخت بنا و بر اساس اطلاعات مالكان فعلی بنا كه وارث اصلی مرحوم اللهیار صالح به شمار می‌روند، متعلق به نیمه نخست دهه ۱۳۱۰ تا ۱۳۲۰ شمسی است. اینك در حدود ۶۵ سال از زمان ساخت آن می‌گذرد و این بنا جزو نمونه‌های شاخص و انگشت‌شمار معماری دوران انتقال در تهران به شمار می‌رود كه با وجود رشد سریع و شتابزده شهر، در معرض تخریب و ویرانی قرار دارد. ساختمان اصلی این بنا در ضلع شمالی حیاط واقع شده و در ضلع جنوبی و در طرفین ورودی اصلی یك فضای كوچك به چشم می‌خورد كه نقش توقفگاه خودرو ها را دارد و دسترسی مستقیم از كوچه به این فضا نیز میسر است و خود نشان‌دهنده همزمانی دوره ساخت بنا با گسترش خیابان‌كشی در تهران و رواج اتومبیل در سطح شهر است. در ضلع جنوب شرقی حیاط نیز فضایی با كاربری خدماتی وجود دارد كه دال بر گذر از الگوی مسكن سنتی به سمت طراحی‌های فرنگی است. شكل و فرم در ورودی بنا با تزیینات زیبای آجری و همچنین محوطه‌سازی حیاط با دو باغچه مستطیل شكل در طرفین و حوضی ۸ ضلعی در وسط از جمله خصوصیات قابل ذكر بناست كه نزدیكی آن را با معماری ایرانی به ذهن متبادر می‌سازد. بنای اصلی دارای دو طبقه و بخشی از آن نیز دارای زیرزمین است. طرح كلی پلان بنا مستطیل شكل است كه دو بیرون‌زدگی به شكل مستطیل در ضلع جنوب شرقی و چند ضلعی در بخش جنوب غربی به آن اضافه شده كه از خصوصیات معماری دوران انتقال به شمار می‌رود. شالوده بنا براساس جرزهای آجری نسبتا قطور و پوشش چوبی با تیرآهن شكل گرفته و پوشش نهایی بنا، شیروانی با استفاده از خرپای چوبی است. آنچه از شكل و فرم ساختمانی در این بنا قابل مشاهده است نشانگر سبك معماری «دوره انتقال» كه تلفیق مایه‌های معماری ایرانی و غربی و حركت به سوی برونگرایی در طراحی و استفاده از مصالح جدیدی نظیر تیرآهن از خصوصیات آن به شمار می‌رود و این بنا نیز واجد خصوصیات ذكر شده است. مهم‌ترین عامل تزیینی در بنا آجر است كه هم به عنوان مصالح اصلی در سازه بنا، چارچوب آن را شكل می‌دهد و هم به عنوان یك عامل تزیینی با چیدمان متفاوت در نقاط مختلف جلب نظر می‌كند. تزیینات گچ‌بری ساده‌ای نیز در بخش‌های داخلی و شومینه‌ها دیده می‌شود.