موزه صلح یكی از موزه‌های شهر تهران است كه در ساختمان اهدایی شهرداری تهران در پارك شهر (در مركز شهر و اراضی محله سنگلج) قرار دارد.موزه دارای یك سالن اصلی است كه در آن نمادهایی برای نشان دادن پیامدهای جنگ در دنیا و عواقب كاربرد سلاح‌های شیمیایی و اتمی در معرض نمایش قرار داده شده‌اند. در این بخش اسناد و اشیای منحصر به فردی از جنگ شیمیایی علیه مردم ایران نشان داده شده است.اندیشه تأسیس این موزه در ملاقات اعضای انجمن حمایت از قربانیان سلاح‌های شیمیایی در تهران با مسئول هماهنگی شبكه جهانی موزه‌های صلح در سال ۱۳۸۴ شكل گرفت. این گفتگو و همچنین دیدار اعضای این انجمن از هیروشیما در همان سال تمایل به شكل‌گیری یك موزه صلح در تهران را تقویت كرد.
در شهر هیروشیما رنج‌های حاصل از كاربرد سلاح‌های اتمی علیه ژاپن به انگیزه‌ای برای تلاش در مسیر صلح تبدیل شد كه در موزه صلح هیروشیما به خوبی متجلی شده است. بنیان‌گذاران موزه صلح تهران نیز از این تجربیات جهانی الهام گرفته و به فكر راه‌اندازی مركزی برای نشان دادن رنج‌های مشابهی كه ایران در اثر قربانی شدن توسط سلاح‌های شیمیایی متحمل شده است، افتادند.در بخش دیگر موزه، صلح در فرهنگ ملی و دینی ایرانیان و راه‌های مشاركت هر فرد در جهت ترویج صلح و دوستی مورد تأكید قرار گرفته است.بخشی از موزه نیز به برنامه‌های آموزشی اختصاص دارد كه برگزاری كارگاه‌های آموزشی و كنفرانس‌هایی با موضوع فرهنگ، صلح، آشتی و حقوق بشر دوستانه بین‌المللی، خلع سلاح و لزوم ریشه‌كن شدن سلاح‌های كشتار جمعی از جهان و پیامدهای جنگ می‌پردازد.
علاوه بر این موزه صلح دارای استودیوی مستندی می‌باشد كه در آن می‌توان سرگذشت قربانیان جنگ را به عنوان اسناد تاریخی ثبت و ضبط نمود.كتابخانه صلح در موزه دارای منابع گوناگونی از آثار مرتبط از حقوق بین‌الملل تا برقراری صلح و تاریخ شفاهی قربانیان جنگ است.نمایشگاه‌های هنری دائمی و موقت با موضوع صلح كه در این موزه برپا می‌گردد، آثار هنرمندان ایرانی و خارجی را به نمایش می‌گذارند.همچنین دبیرخانه شهرداران ایرانی عضو سازمان بین‌المللی شهرداری صلح، در موزه صلح تهران واقع شده است.
ساختمان موزه صلح تهران در سال ۱۳۸۹ خورشیدی به طور موقت برای بازسازی بسته شد و ساختمان جدید در تیرماه ۱۳۹۰ با حضور مهمانانی از كشورهای مختلف جهان از جمله رئیس موزه صلح هیروشیما و معاون شهردار وقت تهران برای بازدید عمومی افتتاح شد.
اعضای این موزه اغلب داوطلبانی هستند كه به صورت افتخاری با موزه همكاری می‌كنند و تعدادی از آنان خود قربانیان سلاح‌های شیمیایی هستند كه به عنوان راهنمایان موزه به فعالیت مشغول می‌باشند.
