جیلانآباد یا گلونآباد روستایی از توابع بخش مركزی شهرستان اصفهان در استان اصفهان ایران است. این روستا محل جنگ غلبهٔ افغانها بر صفویان در زمان شاه سلطان حسین صفوی بوده كه موجب تصرف اصفهان به دست افغانها و سقوط سلسلهٔ صفویه شد.این روستا در دهستان قهاب جنوبی قرار دارد و براساس سرشماری مركز آمار ایران در سال ۱۳۸۵، جمعیت آن ۱٬۴۵۹ نفر (۳۵۱خانوار) بوده است.
مسیر آن در حدود ۲۵ كیلومتری اصفهان است اما در۲۵ كیلومتری آن تابلویی از این روستا به چشمم نمی خوردو احتمالا اگر از فروشگاه های كنار جاده ای پرس و جو كنید اسم گلون آباد برای آنها آشنا نخواهد بود و شما شاهد تابلویی به نام جیلان آباد خواهید بود.گلون آباد نام قدیم این روستا بوده ولی بعد از حمله ی افغانان روستا را ویران كردند؛ سالها بعد خانمی به اسم جیلان دوباره روستا را رونق می بخشد و در صدد آبادی مجدد آن برمی آید و نام روستا به جیلان آباد تغییر می كند.
اولین مكانی كه در روستا می توان پیگیر آن شد گلزار شهدای آنجا می باشد و ادای احترام به گلگون كفنانی كه برای دفاع از این آب و خاك جان ها دادند (چه هشت سال دفاع مقدس و چه شهدای سپاه صفویان در جنگ گلون آباد).و در نزدیكی گلزار شهدا پایگاه مقاومت بسیج روستا قرار دارد.بعد از آن می توانید برای دیدن كاروان سرا های وسیع این روستا رهسپار شوید.
كاروانسرای گلون آباد
كاروانسرای اول دارای در و دروازه است و طبقه ای جهت اسكان زنان و طبق رسم احترام به زنان و دور ماندن از چشم مردان غریبه باید در بالا می نشستند. حوضی بزرگ در وسط میدان قرار دارد كه سكانسی از فیلم روزی روزگاری در این كاروانسرا ساخته شده. متاسفانه بخشی از دیوارهای آن اكنون فروریخته است.
كاروانسرای دوم بدون در با وسعتی كمتر و تخریب بیشترمی باشد و روبروی آن كاروانسرایی وجود دارد كه آن نیز بدون در و ویرانتر ولی دارای یك چاه بزرگ و خشك است و موتور و مكینه در وسط آن نشان از رونق در زمان های گذشته دارد كه ویرانه شده است.
راهنما و مردم محلی می گویند این كاروانسراها محل استقرار بلوچ ها و افغان ها بوده است كه البته نشانی دال بر این استقرار خاص قومی به چشم نمی خورد ولی نشان از تاثر مردم محلی از سنگینی حضور آنان در روستا وجود دارد.
می توانید مسیر را به بخش مركزی روستا ادامه دهید و از مسجد گلون آباد روستا دیدن كنید كه بنایی باشكوه و نسبتا وسیع نسبت به مساحت روستا می باشد؛
قدمت آن دقیقا مشخص نیست ولی سبك معماری به وضوح صفوی بودن آن را ندا می دهد. كاشی كاری محراب اصلی كاملا جدید می باشد (و نشان از عدم ثبت ملی) ولی می توانید دیوار نوشته ای منقش به آیات قرآن را مشاهده كنید كه تاریخ ۱۱۰۴ در گوشه ی آن نوشته شده است كه زمان سلطنت پادشاه صلح جو و آرام شاه سلطان حسین صفوی را نشان می دهد ولی به علت عدم شناخت مردم جلوی آن مصالح ساختمانی و كاشی و گچ گذاشته شده است.
در پشت بام مسجد به راحتی می شود برج های كبوتر روستا را كه نشان از رونق كشاورزی در روزگاری نه چندان دور دارد را مشاهده كرد كه بعدها با خشك شدن زاینده رود كشاورزی هم از بین می رود.
مردم روستا علاقه ی زیادی به آمدن گردشگران به روستا دارند تا شاید معیشت مردم بهبود پیدا كند و كاروانسراهای مخروبه دوباره رونق گیرند.
بعد از بازدید از كاروان سرا ها می توانید برای دیدن امام زاده ی روستا هم اقدام كنید كه خالی از لطف نیست و بسیار زیبا مرمت و گچ بری شده است.
