قلعه سمیران دركنار دریاچه سپیدرود و بالای تپه‌ای مرتفع و سنگی كه رود قزل اوزن از جنوب آن می‌گذرد قرار دارد.این قلعه، از قلعه‌های پر اهمیت و معتبر ایران است و در بین اهالی منطقه به نام های شیمران و سمیران معروف است، ولی در متون تاریخی به نام های سمیران، شمیران، سمیرم، شمع ایران، كنگریان، سمیویروم و سالاریه نام برده شده است.پیشینه این قلعه را به دوران قبل از اسلام نسبت می‌دهند و در طول سال‌های سده چهارم هجری تختگاه كنگریان- آل مسافر- بوده است.طرح كلی بنای قلعه به شكل مستطیل و ارتفاع برج‌ها و دیوار نزدیك به ۱۵ متر است كه تمامی آن را با كمك سنگ‌های لاشه و ملاط گچ به ضخامت ۸ پا ساخته‌اند و در فاصله‌های ۱ متری كلافی چوبی در دل دیوار به كار برده اند كه علاوه بر استحكام و همبستگی اجزا، نظمی منطقی به بنا بخشیده و از دور به صورت یك رج سنگ خودنمایی می‌كند.
در دیوار شمالی قلعه ۲ برج وجود دارد كه در قسمت بالا دارای پنجره‌های بلند مستطیلی شكل با قوس نیزه‌دار هستند كه بیشتر برای نگهبانی پایین قلعه از آنها استفاده می‌شده است.طرز ساختمان دیواره غربی قلعه با جانب شرقی تفاوت دارد و به جای برج‌های مدور، دیواری صاف ساخته‌اند كه نمای خارجی ساختمان‌های این بخش قلعه به شمار می‌رود و به تمامی از ملاط گچ پوشش یافته و به خوبی حفظ شده است.قسمت جنوبی دژ نیز دیواری صاف دارد كه به خاطر رود قزل اوزن از امنیت بیشتری برخوردار بوده و نیازی به استحكامات دفاعی بیشتر احساس نمی‌شده است.
دژ شمیران نزدیك به دو قرن جزو قلعه های اسماعیلیان بوده و پس از هجوم هلاكو تا پایان دوره صفوی نیز در كشمكش‌های سیاسی اهمیتی بسزا داشته است.نام شمیران بارها در متون آمده است. شمیران مركز طارم بود و قلعه دركنارشهر قرار داشت. دیواری گرد شهر و قناتی در میان قلعه تا كنار رودخانه وجود داشت كه از آن جا آب برمی داشتند.این قلعه در نزدیكی روستای بهرام آباد از توابع طارم قرار دارد. برای رفتن به سوی قلعه می باید از روی سد سفید رود عبور كرد.طول جاده ماشین رو از سد تا بهرام آباد ۱۸ كیلومتر است و بعد می باید مسافتی در حدود ۳ كیلومتر را به سمت جنوب با پای پیاده طی كرد تا به قلعه رسید.
