بقعه پیرعطا تهران مربوط به دوره قاجار است و در تهران، خیابان پامنار، نبش كوچه شیرخلوت، پلاك ۱۴۶ واقع شده و این اثر در تاریخ ۲۲ مرداد ۱۳۸۴ با شمارهٔ ثبت ۱۳۳۵۳ به‌عنوان یكی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.بقعه پیرعطا تهران در زمینی به مساحت ۲۲۰ متر قرار دارد كه در ضلع جنوبی آن بنای آرامگاه خودنمایی می‌كند و در ضلع شمالی آن اتاقی است كه نمود رحمت طوبایی كه اجدادش هم ساكن همان محل بوده‌اند در آن ساكن است و بنای آرامگاه به همت او برجایی مانده؛ او با دو دختر خردسال و همسرش دراینجا زندگی می‌كند.از نام و نشان كسی كه در مقبره آرمیده هیچ نشانی در دست نیست، اطراف مقبره با گچبریی ساده‌ای شكل گرفته و كوچك‌ترین تزئینی در آن دیده نمی‌شود. در حیاط آرامگاه چهارسنگ قبر دیده می‌شود كه برخی از خطوط روی آنها به زحمت قابل خواندن می‌باشد؛ ولی مشخص است سنگی كه نسبتاً سالم مانده متعلق به دختر جوانی بوده كه روی سنگ قبرش نقشی از یك عدد شانه قدیمی دوسر و یك قیچی حك شده و تاریخ فوتش هم به سال ۱۲۰۲ قمری یعنی تقریبأ ۲۲۸ سال قبل می‌رسد. دیگر اینكه از نوع سنگ میتوان حدس زد كه دستش به دهانش هم می‌رسیده ولی سه سنگ دیگر از نوع معمولی می‌باشد.این بقعه یكی از جاهای دیدنی و مذهبی تهران است .
داخل بقعه، صفای خاصی دارد، دور تا دور بقعه كتیبه هایی با اسامی متبركه و اشعار مذهبی و همچنین یك علامت قدیمی كه متعلق به هیئت جوانان پیر عطا است، به چشم می خورد.از حاشیه‌ی غربی خیابان مصطفی خمینی (سیروس سابق) وقتی وارد كوچه َتكیه‌ی رضاقلی خان میشوی، انگار همه هیاهوی خیابان را در سركوچه جا می‌گذاری و پا به دنیایی دیگری می گذاری كه رویای خیلی از ما است. رویایی با كوچه‌های تنگ كه عرض بعضی از آنها به زحمت به نیم‌متر می‌رسد. گذرهای مسقف پا پیامی از گذشته و اواخر قاجار با سر درهای آجری با نقش و نگارهای ساده. اینجا محله عودلاجان با چهار قرن قدمت كه هم‌اكنون به كوچه شهید نیك ضمیر تغییر نام داده است؛ عودلاجان در گذشته امتداد كوچه امامزاده یحیی بود ولی خیابان سیروس ارتباط آنها را قطع كرد.
انتهای عودلاجان به محله سرپولك كه محل سكونت آیت الله بهبهانی و خاندان چمران بوده می رسد. هنوز می‌توانی رد پای حاج حسین چمران پدر خانواده را در آنها بیابی. درعودلاجان كوچه‌ای وجود دارد به نام مشیر خلوت كه یك سرآن به خیابان پامنار و مسجد پامنار كه پایگاه فعالیت آیت الله كاشانی بود می‌رسد و سر دیگر آن به مقبره‌ای ساده در بنایی ساده‌تر از خودش به نام پیرعطا متصل است. اندكی بالاتر از آن به سمت شمال در زمین متروكه‌ای كه قبلا زورخانه نجابت بود می‌رسی؛ بالاتر از آن مسجد دانگی وجود دارد كه چون از محل دونگ اهالی ساخته شد، لفظ دانگی به آن اطلاق گردید و این نام به روی آن مانده است.
در این مقبره هرشب جمعه به همت متولی آن آبگوشت یا عدس‌پلو پخته و بین اهالی توزیع می‌شود. اهالی كه قسمت عمده آن را مهاجرین افغانی و مشهدی‌ها شكل می‌دهند چرا كه اهالی عودلاجان سالهاست از این منطقه كوچ كرده اند.
