بقعه بابا شیخ حسین انصاری و بی بی خاتون دهاقان كه از فرزندان جابربن عبدالله انصاری هستند از زیارتگاه های دهاقان در استان اصفهان بشمار می رود. آرامگاه بابا شیخ حسین به نام “بقعه فیروزه ای” در میان باغ های دهاقان زیبایی دو چندان دارد و از تفرجگاه ها و زیارتگاههای این شهرستان است.بقعه فیروزه ای، نامی آشنا برای دهاقانی هاست و آرامشی كه در كنار باغ های وقف شده وجود دارد به دور از سر و صدای خودروها و آلودگی های صوتی، چنان دلنشین است كه مكانی مناسب برای تفریح و زیارت را به وجود آورده است. متاسفانه راه های خاكی منتهی به این مكان با اینكه درآمد وقفی هم دارد درست نشده و سربالایی های تند و پیچ های خطر ناك دارد كه باعث می شود كمتر گردشگری به این مكان پا بگذارد.
این آرامگاه متعلق به بابا شیخ حسین انصاری و بی بی خاتون، فرزندان جابرن بن عبدا.. انصاری از صحابی با وفای پیامبر اكرم (ص) است كه در چهار كیلومتری شمال دهاقان و در مسیر دهاقان–مباركه واقع شده است. آنچه از بابا شیخ حسین و بی بی خاتون سینه به سینه از نسل های گذشته روایت شده، ارادت و نزدیكی خاص ایشان به امام حسین (ع ) و ارتباط با اهل بیت امیرالمومنین علی (ع ) را نشان می دهد. پس از واقعه كربلا كه شرایط بسیار سخت شده بود و خفقان سیاسی و اجتماعی شدیدی حاكم بود از نسل جابر در كوفه، اشعری ها بودند كه به قم مهاجرت كرده و به ترویج و نشر دین اسلام همت گماردند و دیگر فرزندان جابر كه در مدینه می زیسته اند سفری با انگیزه تبلیغ دین به ایران داشته اند. عده ای از آنها در دزفول و عده ای در كنار بختیاری ها سكنی گزیده اند با توجه به فاصله كمی كه از بقعه بابا شیخ حسین تا ایل بختیاری است، بابا شیخ حسین انصاری و بی بی خاتون در این منطقه به منظور اشاعه دین ساكن گردیده و به شهادت رسیده اند.
ساختمان اصلی این بقعه مربوط به دوران صفویه است كه متشكل از ایوان، گنبدخانه و رواق است. مقبره بابا شیخ حسین در ضریح چوبی مربوط به دوره صفویه در زیر گنبد قرار دارد و مقبره بی بی خاتون خواهر بابا شیخ حسین در انتهای جنوبی بنا در ضریحی چوبی واقع گردیده است. در ایوان، رواق و حیاط مقبره هایی مربوط به متولیان و همچنین خدام و ارادتمندان به این مكان دیده می شود. بقعه بابا شیخ حسین انصاری و بی بی خاتون موقوفه های متعددی داشته كه در دوره قاجار توسط خوانین منطقه چپاول گردیده و از بقعه متبركه جدا شده است. این تصرف برای متولیان وقت یعنی ملاحسن و ملااسماعیل با زحمات بسیار همراه بوده كه از آن جمله به چندین نوبت اسارت و شكنجه آن دو می توان اشاره كرد، در این بین ملااسماعیل تا آخر عمر از ناحیه مچ دست معلول گردید. از آن همه موقوفات فقط مقداری بیشه زار پایین نهر مجاور بنای بقعه باقی مانده است. مقاومت شجاعانه متولیان وقت باعث شد كه اسنادی به دست خوانین ظالم نیافتد. كهن ترین آنها متعلق به سال ۱۱۴۸ است.
نحوه دسترسی
از دهاقان كه به سمت شمال حركت كنید، در مسیر دهاقان–مباركه پس از چهار كیلومتر در غرب جاده، این مكان واقع شده است.
