خانه مهرانگیز كامبیز تهران

خانه مهرانگیز كامبیزكه از آن با عنوان خانه آقا جلال تهرانی نیز یاد می شود، یكی از بناهای تاریخی شهر تهران است كه پس از بازی سریال «پدرسالار» در آن برای بسیاری از مردم به یادماندنی شد. خانه مهرانگیز كامبیز هم اكنون به عنوان خانه فرهنگ محله امامزاده یحیی (ع) مورد استفاده قرار می گیرد تا نام پدرسالار برای همیشه در این محله به یادگار بماند.

به محله‌ی امامزاده یحیی كه وارد شوید و نام خانه‌ی «پدرسالار» را به زبان بیاورید، راه را همه می‌دانند، كوچه‌ی «هداوند»، شماره‌ی (۷)، جایی كه الان به «خانه فرهنگ امامزاده یحیی» تبدیل شده است. این خانه تاریخی با قدمتی ۸۳ ساله به خانواده آقا جلال تهرانی منسوب است. بنا دارای دو طبقه است و درهای آهنی هم جای درهای چوبی و قدیمی را گرفته اما هنوز هم خانه ای زیبا و به یادماندنی است.

«مهرانگیز كامبیز» مالك این عمارت قاجاری بوده، ولی از او اطلاعات دقیقی باقی نمانده و حتی پس از فروختن خانه، به‌خاطر كهولت سن به خانه سالمندان رفته است. فقط برخی قدیمی‌های محله به یاد دارند كه «مهرانگیز كامبیز» مراسم مذهبی و روضه در این خانه برپا می‌كرد و كودكان را هم به خانه راه نمی‌داد.
«آقا جلال تهرانی» كه در دوران پهلوی، به‌خاطر ملاقات با امام خمینی (ره) از ریاست شورای سلطنت استعفا داده بود، اوایل انقلاب، خانه‌ی «مهرانگیز كامبیز» را خرید. این خانه بعدها به سرهنگی واگذار شد كه گفته می‌شود، یك چلوكبابی داشته و این خانه را به‌جای عوارض و بدهی‌های زیادی كه داشته، به شهرداری منطقه‌ی ۱۵ تهران می‌دهد.
مرحوم «اكبر خواجویی» – خالق سریال «پدرسالار» – حدود سال‌های ۱۳۶۹ تا ۱۳۷۱ سر می‌رسد و با پیگیری فراوان، خانه را به‌عنوان لوكیشن سریال در اختیار می‌گیرد. پس از پایان ساخت سریال، شهرداری منطقه‌ی ۱۵ آن را به‌عنوان دومین خانه‌ی فرهنگ تهران، به نام «امامزاده یحیی» نامگذاری كرد و در سال ۱۳۷۵ تملك آن به منطقه‌ی ۱۲ واگذار شد.
جای در كوچك خانه و دیوارهای سفید و كشدارش، حالا میله‌های آهنی ایستاده‌اند كه دیگر داخل خانه را از نگاه‌های غریبه پنهان نمی‌كنند. بنای اصلی خانه شامل اندرونی و بیرونی بوده، اما حالا دیگر هیچ نشانی از آن بخش‌ها باقی نمانده است؛ اندرونی خانه در زمان ساخت سریال، محل زندگی خانواده‌ی برادر بزرگ‌تر یعنی «اسدالله‌خان» بود و بیرونی‌اش متعلق به برادر كوچك‌تر «عمومصطفی». حالا بیرونی و اندرونی خانه یكی شده و بخشی از راه‌پله‌های خانه‌ی «عمومصطفی» به سرویس بهداشتی خانه‌ی فرهنگ و اتاق‌هایش به كافی‌نت، باشگاه اینترنت و مركز حسابداری تبدیل شده است.
اما حیاط خانه، همان است؛ فقط با یك تفاوت بزرگ، حوض آبی‌رنگ میان خانه، دیگر وجود ندارد و جایش را موزاییك‌هایی پوشانده‌اند. خوشبختانه ستون‌های بلند و محكم ایوان با تزیینات رنگی و كنده‌كاری‌هایش هنوز ‌استوارند و سردر اتاق مهمان‌نشین كه سفره‌های بلند «اسدالله‌خان» در آنجا پهن می‌شد، همچنان به گره‌چینی و تزیینات آیینه‌كاری دوره‌ی قاجار مزین است.
اگر از پله‌های سمت راست ایوان پایین بیایید، نخست به مطبخ‌خانه می‌رسید و اگر دوباره پله‌های مقابل را بالا بروید، اتاق «آذر» (با بازی كمند امیرسلیمانی) عروس كوچك خانواده و ناصر (با بازی ناصر هاشمی) كه باعث آن همه بلبشو شدند، قرار دارد. حالا صدای بچه‌ها بیشتر از هر جای دیگر، از این اتاق به گوش می‌رسد.
اتاق زهرا (با بازی كتایون ریاحی) عروس بزرگ خانواده و جمال (با بازی خسرو شجاع‌زاده) پسر بزرگ «اسدلله‌خان» حالا به دفتر مدیریت و اتاق «سفال» خانه‌ی فرهنگ تبدیل شده است.
از پله‌ها كه پایین بیایید برای رسیدن به اتاق جلال (با بازی محمود پاك‌نیت) پسر وسط پدرسالار و زهره (با بازی اكرم محمدی) باید به زیرزمین خانه بروید، این پله‌ها حالا به سالن ورزشی خانه‌ی فرهنگ می‌رسند.
تنها نشان از گذشته‌ی این خانه در شاه‌نشین یا اتاق مهمانی خانه‌ی اسدالله‌خان، شومینه‌ی قدیمی است كه به‌نظر می‌رسد آن‌ هم تا چند سال دیگر از معماری این اتاق حذف شود. همان‌جا كه اسدالله‌خان پس از آن‌كه فرزندانش دست رد بر سینه‌اش می‌زنند، بشقاب‌های سفره‌ی شام را زیر پا خورد می‌كند، ملوك بر دست می‌زند و گریه می‌كند.

آدرس : خیابان امیركبیر، كوچه میرزا محمود وزیر، كوچه هداوند