تنگ دركش و وركش در استان چهارمحال و بختیاری واقع است. این مكان یكی از مهم ترین گذر گاههای خوزستان به اصفهان كه در دوره های مختلف به اسامی همچون راه ایلامی به گابیان ،راه دزپارت،راه اتابكان،راه سلطانی صفوی و راه بختیاری شهرت داشته است. بختیاری ها با استفاده از خاصیت جغرافیایی بی نظیر این تنگه جلوی قشون انگلیس را بستند و آن ها را متوقف كردند . این تنگه زیبا در ده كیلومتری جونقان به سمت اردل واقع شده و به علت شیب زیاد و صخره ای بودن از بالای جاده دید ندارد .
خان اوی یكی از زیباترین بناهای تاریخی ماندگار از عهد ایلخانی در چهارمحال و بختیاری است و در مدخل این دره زیبا واقع شده است . مجموعه طاقهای سنگی جونقان كه به خان اوی (خانه خان) شهرت دارند به معنی كاروانسرای آبی است كه تا گذشته ای نه چندان دور از آن استفاده می شد. ساختار خان اوی با شیوه ای خارق العاده به صورت خشكه چین و با استفاده از روش نخ كشی گلی به شكل گهواره ای باز با نمای هلالی ساخته شده است. این طاقهای قوسی تا عمق ۷ متر ، ارتفاع دو و نیم متر و عرض سه متر ساخته شده كه طی قرون متمادی در برابر زلزله های فراوان و سایر عوامل طبیعی تخریبگر مقاومت كرده است . این اثر در مدخل راه باستانی تنگ دركش وركش به عنوان كاروانسرا – پاسگاه – راهدارخانه جاده ای مورد استفاده قرار می گرفته است وقدمت آن به زمان ساسانی تا ایلخانی بر می گردد.
این منطقه دیدنی بدلیل داشتن گذرگاه ها و دره های عمیق كوهستانی، عبور و گذر از آن را برای عشایر دشوار می كرده است. به دلیل شیب های تند به سمت بالا و پایین در این مسیر، افراد مجبور می شدند زین یا همان جل چهار پایان باركش را گاهی به جلو (دركش) و گاهی به عقب (وركش) اند یا بكشند و دلیل نامگذاری به تنگ دركش و وركش هم همین امر بوده است. برای دستریب به این تنگه می توان از جاده ارتباطی جونقان به اردل در استان چهار محال و بختیاری استفاده كرد.
