آرامگاه پورداود در داخل بازارچه ی سبزه میدان شهر رشت قرار دارد و در گذشته مكتب خانه ی استادپور داوود بوده است . استاد ابراهیم پور داوود در پانزدهم اسفند ۱۲۶۴ هـ.ش در محله ی سبزه میدان رشت بدنیا آمد . وی در سال ۱۳۱۰ خورشیدی در دانشگاه تهران استاد رشته حقوق در ایران باستان و همچنین صاحب كرسی ادبیات در زمینه ی اوستا و فرهنگ ایران و پارسی باستانی شد . معماری آرامگاه خانوادگی استان پور داوود مستطیل شكل و با ابعاد ۷× ۲×۴ متر بوده و ارتفاع آن از زمین تا زیر شیروانی ۴۵/۴ سانتی متر است . این بنا دارای یك در و ۶ پنجره است .
آرامگاه استاد پور داود مربوط به دوره قاجار است و در رشت، بازارچه سبزه میدان واقع شده و این اثر در تاریخ ۱۰ خرداد ۱۳۸۲ با شمارهٔ ثبت ۸۷۸۱ به‌عنوان یكی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.
ابراهیم پورداوود (زادهٔ ۲۰ بهمن ۱۲۶۴، رشت – مرگ ۲۶ آبان ۱۳۴۷، تهران) ایران‌شناس معاصر، اوستاشناس، نخستین مترجم فارسی اوستا و استاد فرهنگ ایران باستان و زبان اوستایی در دانشگاه تهران بود. او در سال ۱۲۶۴ خورشیدی در رشت به دنیا آمد و پس از تحصیلات مقدماتی فارسی و عربی به تهران و از آن¬جا به بیروت رفت. در سال ۱۲۸۸، برای فراگرفتن علم حقوق، عازم پاریش شد و در آن‌جا بود كه برای اولین بار با مباحث تازه¬ای درباره¬ فرهنگ كهن ایران و اوستا آشنا شد و اولین جرقه‌های عشق به فرهنگ باستانی ایران در قلبش درخشید. استاد پورداوود پس از تحصیلات فراگیر در فرانسه و آلمان، ادبیات اوستا، پهلوی و كهن ایران را زیر نظر دانشمندان بزرگ آموخت. هنگامی كه استاد پورداوود به ایران بازگشت، كرسی ادبیات باستان و زبان اوستا برای اولین بار در دانشگاه تهران به او سپرده شد. ترجمه¬ اوستا بزرگترین تالیف اوست. همچنین از وی، گزارش اوستا در ده جلد، ایران‌شاه، خرم‌شاه، پوراندخت، گفت و شنود پارسی، فرهنگ ایران باستان، هرمزدنامه و بیش از پنجاه مقاله به یادگار مانده است.
گفته می شود كه وی اولین واردكننده بذر بادام زمینی از بیروت به ایران بوده است.آرامگاه استاد پورداوود در كوچه آفخرا در سبزه‌میدان رشت قرار دارد؛ میدانی قدیمی كه دورتادور و در حوالی آن، بناهای تاریخی بسیاری قرار گرفته است كه هر كدام به نوعی حافظه تاریخی این شهر محسوب می‌شوند.
این آرامگاه، در زمانه خود، مكتب‌خانه¬ محله¬ تاجرِ رشتی، حاجی داوود بود. زمانی كه هنوز مدرسه‌ای برای آموزش اطفال وجود نداشت،بخشی از حیاط خانه حاجی داوود مكتب خانه ای برای تحصیل فرزندانش شده بود. در آن دوران كه مدرسه نبود پدر برای رفاه پسرانش، مكتب خانه ای در خانه دایر كرد و میرزایی را برای آموزش پسران خود گمارد. همین مكتب خانه، بعدها محل تحصیل بچه های سبزه میدان شد و سرآخر آرامگاه خانوادگی پدر و پسران.
استاد پورداوود، خود در مورد این مكتب‌خانه نوشته بود: «پارینه‌ای چند است كه مقبره پدران و برادرانم است. من هم پس از نوردیدن این همه سال‌های بلند در آن‌جا آرام خواهم گرفت. گمنامی پورداوود در زادگاه با اینكه مقبره ابراهیم پورداوود جزو آثار میراث فرهنگی كشور بوده و به ثبت ملی رسیده است، در زادگاهش خاك غربت می خورد.
نخستین دانشجو و استاد زبان های ایران باستان نیكویه درباره تلاش پورداوود در آموختن و شناساندن فرهنگ ایران می گوید: پورداوود فرزند یك مالك و تاجر بود، ولی ۴۰ سال ثروت پدرش را خرج تحصیل و پژوهش در شناخت فرهنگ ایران در كشورهای اروپایی و غیر اروپایی كرد. وی اولین دانشجوی ایرانی است كه به تحصیل زبان و ادبیات اوستایی و همچنین زبان پهلوی (فارسی میانه) پرداخت و بعد از بازگشت به ایران در دانشگاه تهران زبان های باستانی را تدریس كرد.»
معماری آرامگاه خانوادگی استاد پورداوود، شكلی مستطیلی دارد كه به محض ورود به كوچه، توجه هر عابری را به خود جلب می‌كند. ابعاد این بنای قدیمی ۷×۲×۴ متر است و در میان ساختمان‌ها و خانه‌های جدید كوچه، چون نگینی قدیمی و پربها می‌درخشد. این بنای قجری با نمای آجری و متفاوت از دور، سازه‌ای شاخص به حساب می‌آید. آرامگاه یك در و ۶ پنجره بلند پوشیده شده با نرده‌های آهنی دارد و سالیان سال است در گوشه كوچه آفخرا آرام نشسته است.
روی سردر ورودی آرامگاه، بر كتیبه‌ای سنگی نوشته شده: «آرامگاه استاد پورداوود» و كمی پایین‌تر، بر روی پلاكی عدد ۵۸ درج شده است. در آرامگاه سال‌هاست كه بسته مانده و جز برای مراسم‌هایی معدود، باز نمی‌شود. از پنجره به سختی می‌توان داخل آرامگاه را دید. گویی آرامشی توام با سكوتی قدیمی فضا را فراگرفته است. در داخل آرامگاه سه قبر قرار دارد: قبر حاج داوود، تاجر رشتی و دو پسرش: ابراهیم و برادر وی. در اتاقك چند تابلوی عكس قدیمی، چندین كتاب و صندلی‌های زیبای لهستانی دیده می‌شوند كه خود حكایت‌های بسیاری از تاریخ دارند.
مردم هرروزه از كنار این آرامگاه می‌گذرند و درصد بسیاری نمی‌دانند چه مرد بزرگی در این ساختمان قدیمی و فراموش‌شده آرمیده است.
مردی كه ایران و ایرانی مدیون تلاش‌ها و پژوهش‌های بسیارش است.
