كوچه حاجی ها ، محله پولداران تهران در قدیم می باشد.با اینكه فاصله طبقاتی در تهران قدیم نیز وجود داشت اما باز هم بیشتر خانواده‌های فقیر و غنی دركنار هم زندگی می‌كردند. با این تفاوت كه گاهی ممكن بود در یك خانه بزرگ كه بیش از ۲۰ اتاق داشت ۲۰ خانوار، زندگی و در خانه مجاور آن یك خانواده از ۲۰ اتاق استفاده كنند. البته با همه این اوصاف باز هم كوچه‌ها و محدوده‌هایی بودند كه فقط مختص پولدارهای تهران بود.
بیشتر این كوچه‌ها و گذرها در محله عودلاجان واقع شده بود و با استناد به تاریخ شفاهی تهران و نام‌های به جا مانده از كوچه‌ها می‌توان اثبات كرد كه عودلاجان محله ثروتمندان دارالخلافه بوده است.كوچه حاجی ها یكی از كوچه های معروف محله عودلاجان بود. اغلب پولداران تهرانی كه آن قدر تمكن مالی داشتند كه بتوانند به حج بروند در این كوچه زندگی می كردند. قدیم ها رفتن به مكه كار سختی بود و آن ها كه خدم و حشمی داشتند می توانستند با اسب و شتر به این سفر طولانی بروند؛ سفری كه حداقل ۲ تا ۳ سال طول می كشید.
وقتی ارگ سلطانی بازسازی شد و به دستور ناصرالدین‌شاه تهران عتیق گسترش پیدا كرد و خندق‌های قدیمی پر شدند شاه دستور داد در بافت برخی نقاط شهر تناسب ایجاد شود. او معتقد بود خوبیت ندارد كه بین ارگ سلطانی و بناهای اطراف آن تفاوت فاحشی وجود داشته باشد. در واقع باید همسایه‌هایی كنار ارگ سلطانی باشند كه متمول‌تر از دیگر افراد عامه جامعه باشند. برای ایجاد تناسب میان ارگ و بناهای مجاور، اشراف و رجال در بخش جنوبی و بازرگانان عمده و صاحب‌نام در بخش شرقی ارگ ساكن می‌شدند. از آنجایی كه ما در فرهنگمان به هركسی كه پولدار باشد می‌گوییم «حاجی» مترادف با مایه‌دار و ثروتمند. در واقع همه ساكنان این كوچه حاجی نبودند بلكه تاجر و رجال بودند اما كلمه حاجی برای پولدارهای تهران استفاده می‌شد.