محصولات لاكی روغنی مختلف هستند از آن جمله قلمدان سازی است. قلمدان و قلمدان سازی با هنر و فرهنگ ایران رابطه و پیوند دیرینه دارد. چرا كه گرانمایه ترین میراث های نقاشی و نگارگری تذهیب و منبت كاری هنرمندان قدیمی ما بر جعبه های قلمدان نقش بسته است. از طرفی قلمدان در گذشته ای نه چندان دور مهمترین وسیله كتابت و بهترین عامل برانگیختن و ترغیب مردم طبقات گوناگون به فراگیری آموزش و خطاطی و خوشنویسی بود. قلمدان سازی از عهد صفویه رونق و اعتبار افزونی گرفت. قلمدانهای این دوره از جمله اصیل ترین آثار هنری باستان به شمار می رود.
قلمدان ها به طور عمده از سه دسته تشكیل یافته اند (از نظر جنس):
۱- قلمدانهای چوبی
۲- قلمدانهای فلزی
۳- قلمدانهای مقوایی به طور كلی از لحاظ اندازه قلمدانها بر چهار گونه اند:
الف) كوچك كه به آن نیم بهره نیز می گویند و ابعاد آن ۲*۱۳ سانتیمتر است.
ب) قلمدان متوسط یا یك بهره كه ابعاد آن۷/۳*۲۱ سانتیمتر است.
ج) قلمدان عادی كه دوبهره نیز نامیده می شود و ابعادش ۴/۴*۵/۲۳ سانتیمتر است.
د) قلمدانبزرگ كه تقریباً به اندازه جعبه قلمدان است به ابعاد ۵/۵*۲۸ و سه بهره نام دارد.
از قلمدان سازان معروف كه قلمدان مقوایی می ساختند. كه در دوره قاجار شهرت داشتندمی توان به میرزا ابوالقاسم طباطبائی، مشهدی حسن تهرانی، عبدالحسین مقوا ساز اصفهانی و كریم مقوا ساز اشاره كرد.
از محصولات دیگر لاكی روغنی می توان به جلد سازی و قاب آئینه اشاره كرد.
به لاكی روغنی هایی كه از جنس كاغذ تهیه می شود پاپیه ماشه هم می گویند، پاپیه ماشه كه اساساً واژه ای فرانسوی است و در فرهنگهای لغت به معنی كاغذ فشرده آمده، معمولاً به اشیایی مقوایی كه سطح آنها به وسیله نگارگری تزیین و با لاك مخصوص پوشش یافته است اطلاق می شود. سابقه این نوع هنر كه در گذشته «نقاشی روغن» یا «لاكی» نامیده می شد، چندان روشن نیست، لیكن از آثار موجود در موزه ها چنین استنباط می شود كه تا بعد از دوره سلجوقیان كلیه كتابهای خطی دارای جلد چرمی ساده یا ضربی و فاقد هر نوع تزئینات اسلیمی بوده است.
در دوره ایلخانی نیز كه شهر هرات مركز عده تحقیقات و تألیفات بوده و جلد كتاب بسیار معتبر از نوع سوخت و جلد كتاب عادی معمولاً چرمی سادهیا ضربی و فاقد هر نوع تزئینات اسلیمی بوده است.
در دوره ایلخانی كه شهر هرات مركز عمده تحقیقات و تألیفات بوده و جلد كتاب بسیار معتبر از نوع سوخت و جلد كتاب عادی معمولاً چرمی ساده یا ضرب بوده وبرای تزئین كتب علاوه برنقوش اسلیمی ازخطوط ختایی استفاده می شده و ظاهراً تا آن زمان پاپیه ماشه در ایران رواجی نداشته ولی اسناد معتبری در دست است كه نشان می دهد این هنر از دوره صفویه به ایران راه یافته و به موازات سایر انواع صنایع دستی شكل گرفته و متكامل شده است
