میدان فردوسی یكی از میدان‌های مهم شهر تهران است.در محور شرقی-غربی، خیابان انقلاب اسلامی، در محور شمال، خیابان سپهبد قرنی و در محور جنوب، خیابان فردوسی میدان فردوسی تهران را قطع می‌كنند.از اماكن مهم پیرامون این میدان می‌توان به وزارت آموزش و پرورش، دانشكده كامپیوتر، دانشكده علوم سیاسی، بوستان فردوس، اداره آموزش هنرهای دستی، بیمارستان دادگستری و اداره امور ایثارگران كمیته امداد و دانشگاه پیام نور اشاره كرد.
تیرماه سال ۱۳۳۰ خورشیدی آورل هریمن مشاور ترومن رئیس جمهوری وقت آمریكا با پیامی حاوی طرح میانجیگری این دولت بین ایران و انگلستان وارد تهران شد و مورد استقبال گرم قرار گرفت. همین استقبال شایان سبب تشدید مخالفت چپگرایان شد و بعد از ظهر همان روز بر ضد ورود او و میانجیگری آمریكا در امر نفت، درخیابانهای تهران دست به تظاهرات یكصد هزار نفری زدند كه از میدان فردوسی آغاز و به میدان بهارستان ختم می‌شد. در جریان این تظاهرات اعضای حزب دكتر مظفر بقایی با تظاهر كنندگان درگیر شدند و به پلیس و ارتش تحت فرمان شاه امكان و بهانه دادند كه وارد عمل شوند و به سوی تظاهر كنندگان تیراندازی كنند كه ضمن آن ده‌ها تن كشته و مجروح شدند.
سی ام تیر سال ۱۳۳۱ برابر با ۲۱ ژوئیه ۱۹۵۲ تظاهرات مردمی به هواداری از مصدق در میدان فردوسی و دیگر مناطق اطراف.
۱۷ خرداد ۱۳۳۸ خورشیدی با برپایی مراسمی با شكوه، از مجسمهٔ ابوالقاسم فردوسی در میدان فردوسی شهر تهران پرده‌برداری شد. فردوسی به سال ۱۰۲۰ (میلادی) در توس درگذشت.
۲۳ بهمن ۱۳۵۷ – چند ساعت پس از پیروزی انقلاب – گروهی سر مجسمهٔ فردوسی را قطع كردند كه پس از اعتراض عمومی مردم، مجسمه مرمت شد.
انتقاد به ساخت برج شاهنامه
در اواخر دهه ۸۰ خورشیدی ساخت برجی در ضلع جنوب غربی میدان فردوسی آغاز شد كه انتقادات زیادی به همراه داشت. این برج كه برج شاهنامه نامیده شده است به اعتقاد بسیاری ارتفاع زیاد و طراحی آن هیچ تناسبی با بافت معماری و هویت تاریخی میدان فردوسی و ساختمان‌های اطراف آن ندارد.
