حمام كن مربوط به دوره قاجار است و در تهران، بخش كن، محله اسماعیلیان واقع شده و این اثر در تاریخ ۱۲ شهریور ۱۳۸۰ با شمارهٔ ثبت ۳۷۹۱ به‌عنوان یكی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.حمام كن تهران با معماری قاجاری كم نظیر در كوچه پس كوچه‌های پر شده از ساختمان‌های جدید نونوار، می‌درخشد؛ حمام كن با معماری قاجاری كه از قضا مرمت نصف و نیمه‌ای هم از سوی میراث فرهنگی تهران در سال‌های گذشته در این حمام صورت گرفته است.مساحت حمام كن ۲۰۵ متر مربع است؛ حمام كن دارای دو طبقه و زیر زمین بوده است.برای گرم كردن آب حمام های عمومی در كن اوایل از برگ درختان ،خار بیابان و هیزم و فضولات حیوانات ، و بعدها از نفت سیاه و نفت سفید استفاده می كردند . برای ساخت حمام معماران از سنگ،آجر و ملات شن و آهك استفاده می كردند و ظاهر سطوح داخلی حمام از خاك رس ، آهك، به همراه الیاف گیاهی مانند كاه و بعضاً از مو استفاده میشد،آب بندی كف خزینه نیز بوسیله قشری از خاك رس،آهك،پشم بز،پیه،موم زنبور عسل،كرباس و غیره كه برای جلوگیری از نفوذ آب به داخل آتشدان انجام وسپس لایه ضخیمی از ساروج بر روی آن كشیده می شد. بعد ها از سیمان و ماسه و كاشی برای اینكار استفاده می كردند .روی تابلویی كه پیش از این سردر این حمام نصب بود، نوشته شده بود؛ «پس از ورود آب لوله كشی به روستا و برچیده شدن خزینه فضاهای حمام با تیغه بندی مجزا شده و با نصب دوش تغییر شكل یافته است. همچنین با حذف بعضی تیغه‌های قدیمی مابین حمام زنانه و آتش خانه فضاها به یكدیگر متصل شده‌اند. این حمام در سطحی پایین‌تر از سطح طبیعی زمین قرار داشته و دارای دو بخش مردانه و زنانه بوده است. حمام مردان دارای فضای رختكن بوده و فضاهای آن دارای پلان چیلیپا بودند، حمام زنانه نیز دارای ورودی مجزا و رختكن مربع و سربینه آن مستطیل شكل بوده است و این حمام ۸۰۰ سال قبل ساخته شده و در فهرست آثار ملی نیز به ثبت رسیده است.»حمام قدیمی كن را سال ۱۳۸۰ و با شماره ثبت ۳۷۹۱ میراث فرهنگی در فهرست آثار ملی ثبت كردند، گفته می‌شود سند این بنا را به یكی از بخش‌های دانشگاه شهید بهشتی واگذار كردند و برخی اقدامات مرمتی برای حمام انجام دادند، حتی در بخش‌هایی نیز مقاوم‌سازی روی آن انجام شد، ولی در نهایت بنا را نیمه‌كاره به حال خود رها كردند.كن را یكی از مناطق قدیمی تهران كه نه، بلكه از دهكده‌های ری معرفی می‌كنند، منطقه‌ای با حدود ۲۰۰۰ سال قدمت، حتی به واسطه‌ی‌قرار گرفتن یكی از بزرگترین رودخانه‌های قدیم ری كه از كوه‌های امامزاده داوود در این منطقه سرچشمه داشته و تا دریاچه قم می‌رود این قدمت را به آن نسبت داده‌اند، درختان كهن‌سال چندصد ساله، امامزادگان كن و آداب و سنن خاص منسوخ شده‌اش را از دیگر خصوصیات این منطقه‌ی تاریخی معرفی می‌كنند اما به نظر می‌رسد این اتفاق دست‌كم امروزه دیگر فایده‌ای برای توجه بیشتر به قدمت این منطقه نداشته باشد.چه برسد به ساخت‌و سازهای اطراف این بنای تاریخی كه كاملا مشخص است در نبود هیچ نیروی یگان حفاظت و نظارت درستی از سوی میراث فرهنگی در طول سال‌های گذشته انجام شده‌اند!