در زمان آل بویه، عضدالدوله بر رود كر سدی بست كه به بند امیر معروف است. این بند در كنار روستای بند امیر از توابع بخش زرقان در ۴۳ كیلومتری شیراز واقع شده است.این بنا در۴۰ كیلومتری شمال شرقی شیراز و ۱۵ كیلومتری جنوب مرودشت، روی رودخانه كر و كنار قریه”بندامیر” احداث شده و از شاهكارهای معماری و مهندسی قرون اولیه اسلامی محسوب می شود.
عمق دریاچه پشت بند به بیش از هفت متر می رسد.طرح مرمت این سد توسط اداره كل میراث فرهنگی تهیه وبا هماهنگی سازمان آب اجرا شده است.
به گواهی منابع تاریخی، بندامیر به دستور “امیرعضدالدوله دیلمی” در سال ۳۶۵ ه. ق بنا شد و از این رو در گذشته به بندعضدی نیز شهرت داشت.همت و تفكر والای امیر عضدالدوله و مهندسان و كوشندگان پس از هزاره ای هنوز پا بر جا ایستاده است امیری كه نمونه ای دیگر از تلاش او ایجاد آبرهه ی است كه كنون در شهرستان خرمشهر قابل مشاهده است و رود كارون را به اروند رود پیوند می دهد.
این بنا علاوه بر ویژگی های فنی برجسته ای كه سبب ماندگاری بسیار خوب آن شده، دارای كاركردهای مهمی است.این پل در سال ۱۳۴۹ رو به شماره ۹۰۲ در فهرست آثار ملی به ثبت رسیده است.
ساختمان بند امیر از دو قسمت بند و پل روی آن تشكیل می شود. این بند در یك خط مستقیم ساخته شده و از نوع سدهای وزنی است كه برای ذخیره و بالابردن سطح آب جهت انتقال آن به سطح مرتفع تر ساخته شده است.مصالح مورد استفاده در بند، قطعات سنگ تراشیده در پوشش خارجی ، لاشه سنگ در هسته بند و ملات ساروج است.در اتصال قطعات سنگ ها، از بست های آهنی استفاده شده است.این تكنیك از روزگار هخامنشیان به بعد در ساخت بناهای سنگی منطقه فارس مورد استفاده بود.
در سمت غربی بند امیر، مجرای عمیقی با مقطع مستطیل به عرض ۱۰ و عمق حدود ۷ متر وجود دارد كه به منزله تونل انحرافی آب مخزن سد محسوب می شود.زمانی كه این مجرا باز باشد، تمام آب رودخانه كـُر می تواند در آن جریان یابد. براین اساس به نظر می رسد این مجرا كه به كانال گاوشیر معروف است، به عنوان تونل انحرافی ، به هنگام ساختمان بند حفر شده باشد.
این كانال به طول ۴۰ متر امتداد داشته و سپس حدود ۹۰ درجه به سمت چپ پیچیده و پس از طی ۸۰۰ متر و گذشتن از زیر پل گاوشیر، به رودخانه می پیوندد.كنترل و تنظیم عبور آب در كانال گاو شیر ، به وسیله دو دریچه به ابعاد تقریبی ۳×۶۰/۱ متر كه در سال های اخیر در دهانه كانال مزبور تعبیه شده، صورت می گیرد.بر روی این كانال و در امتداد بند، در سال ۱۳۱۷ پلی دو دهانه احداث شده تا به هنگام طغیان آبی كه روی دشت سوار می شود و روستاها را تهدید می كند ، سیلاب حاصل را از زیر خود عبور دهد.
به علت انتخاب محل مناسب برای برپایی بند، آب تا فاصله نسبتاً طولانی در پشت سد جمع می شود.پل بند امیر ۱۳ دهانه دارد.
در برخی از منابع و كتب تاریخی آمده است كه قدمت این روستا به دوره دیلمیان می رسد.
در مسیر رودخانه كـُر، از پل خان دوره صفویه تا مصب رودخانه در دریاچه طشك، در دوره آل بویه سیستمی متشكل از شش سد ایجاد شد كه بند امیر یكی از مهم ترین آنهاست. آب حاصل از این سدها برای آبیاری زمین های زراعی، راه اندازی آسیاب های آبی و غیره مورد استفاده بود.
این سدها همچنین طغیان رودخانه را مهار می كرد.تعدادی از آنها نیز كه به صورت پل بند ساخته شده بود، تردد از روی رودخانه را ممكن می ساخت.
