استان اردبیل، مانند بسیاری از مناطق مستعد كشور در زمینه بافت انواع زیراندازها دارای قدمت و اصالت بوده و صنعتگران و هنرمندان روستایی و شهرا با عرضه هنر و استعدادهای درخشان خود، توانسته اند نمونه های بارزی از آثار نفیس و ارزنده صنایع دستی را با نام منطقه خود به ثبت برسانند. قالی بافی، ورنی بافی و جاجیم بافی كه تقریباً منحصر بفرد بوده و در مناطقی همچون مغان و خلخال توسط هنرمندان بافته می شود و یا بافت گلیم و مسند كه كار خاص هنرمندان بخش های نمین و عنبران و گرمی و خلخال است، از صنایع دستی شاخص استان اردبیل است.
گلیم بافی: گلیم های ساده تولید شده درمغان به اصطلاح دراز و باریك با طول در حدود ۳ تا ۵ مترو عرضی حدود یك متر است و معمولاً در دو قیمت بافته و از جهت طولی به نحو مخصوصی به هم دوخته می شود. ضمن آن كه در مناطق عشایری استان بیشتر به استفاده از چله پشمی در تولید كار تمایل دارند و كمتر از نخ پنبه ای به عنوان چله یا تر استفاده می كنند.گلیم های تولیدی خلخال در اندازه ۵/۱*۳ متر مربع است و طرح گلیم نیز معمولاً با یك یا چند ترنج و یك حاشیه همراه است و متن زمینه از یك رنگ است و خرده نقشی ندارد.
ورنی: ورنی كه گاه به آن گلیم سوزنی نیز گفته می شود، یكی از شاخص ترین “سوماك”های ایران است. “ال سون”ها و نیز عشایر “ارسباران” عمده ترین تولیدكنندگان ورنی هستند. متداول ترین مصارف ورنی شامل: خورجین، مفرش (رختخواب پیچ یا فرمش) و زیراندازهایی است كه غالباً در اندازه های ۳/۱*۱ متر و ۵/۱*۱ متر روی دارهای عمودی بافته می شود. بافندگان ورنی از نقش هایی چون: آهو، گرگ، سگ گله، بوقلمون، مرغ وخروس، شغال، روباه و پرندگان محلی به گونه ای بسیار زیبا و به صورت هندسی استفاده می كنند.
جاجیم بافی: بافت جاجیم در اكثر روستاها ومناطق عشایری اردبیل دارای سابقه دیرینه است و به علت وجود مواد اولیه در بین دامداران و عشایر، تقریباً اغلب خانواده ها به این فن آشنائی دارند. در استان اردبیل، منطقه خلخال، از نظر بافت و میزان تولید آن، از مراكز مهم جاجیم بافی اردبیل به شمار می رود.
سفال گری: سفال عمدتاً از خاك های ثانویه ساخته می شود. مهمترین خاك ثانویه انواع خاك رس است كه با نام علمی Earthen Ware شناخته می شوند و رنگ طبیعی آنها از نخودی تا قرمز تغییر می كند. اصطلاح انگلیسی سرامیك دقیقاً دارای مفاهیم سفال در زبان فارسی است كه از واژه یونانی Kermose به معنای خاك رس گرفته شده است. پیشینه سفال گری در استان اردبیل به دوره اشكانیان و قبل از آنها می رسد.
زیورآلات محلی: مواد اولیه تولید، فلزاتی نظیر: برنج، مس، نقره و سنگ هایی مانند: فیروزه، عقیق و یشم می باشد. شیوه تولید بدین صورت است كه ابتدا فلز را در كوزه ذوب كرده و سپس آن را به كمك قالب به شكل مورد نظر كه اغلب دایره، چهارگوش، سه گوش، بته جقه و ماهی می باشد. در می آورند. سپس با نشاندن سنگ های ذكر شده، زیورآلات زیبایی از قبیل: النگو، انگشتر، زیور گیسوان، گردنبند و گوشواره تهیه می نمایند.
