شوادان یا شوادون در معماری جنوب ایران –بخصوص شوشتربه‌علت شرایط آب و هوایی گرم و مرطوب حاكم بر آنجا، معماران برای فراهم كردن شرایط اسایش و زنگی راحتی- فضایی سردابی در زیرزمین درنظر میگیرند، ضخامت دیوار و مصالح خشت و آجر در قالب عایق حرارتی و از همه مهمتر وجود حفره هایی در دیوار و سقف تعبیه می شود كمكی است بسیار ارزنده برای عدم انتقال هوای گرم به داخل محیطی كه انسان زندگی می كند. با توجه به عوامل ناسازگار اقلیمی این منطقه، استفاده از سطوح زیرین زمین، استفاده از شبستان و شودان را پی می افكند.زندگی كردن در گرم ترین روزهای تابستان در هوایی معتدل را امكان پذیر می كند.شوادان كه از آن با شبادان نیز نام برده شده است، در سطحی پائین تر از شیستان قرار می گیرد و به منزله ی زیرزمینی ست عمیق كه زندگی در شرایط ناسازگار اقلیمی را مهیا می كند. در گذشته برای تأمین آب شهر، دست به حفر قنات هایی می زدند كه نیاز محله ها را برطرف سازد.از این قنات ها در هر محله چندین دسترسی به كوچه ها وجود داشت. مردم آب را به زیر زمین خانه ها هدایت می كردند. در زمان صفویه به علت پایین آمدن سطح آب ، مردم برای گریز از گرما به زیر زمین هایی در عمق بسیار پناه می بردند كه به نام شبادان معروف گشت. درباره‌ی اطلاق نام شودان به این زیر زمین ها باید ذكر شود كه در مناطق كویری كلمه ی شبو به معنای زیر استفاده می شده است. تا جایی كه به زیرزمین شبوزمین می گفتند.