یكی از هفت دستگاه موسیقی ایرانی است. این دستگاه، از نظر علم موسیقی یكی از مهم‌ترین و زیباترین مقامات ایرانی است. از میان مقامات ایرانی و به خصوص موسیقی مشرق زمین، شور، سه‌گاه و چهارگاه هستند كه از این میان، مقام چهارگاه از همه مهم‌تر است. چهارگاه را گامی كاملاً ایرانی و خالص می‌دانند. گام چهارگاه هم از نظر آوایی و هم گوشه‌های مشترك، شباهت زیادی با گام سه‌گاه دارد. آواز چهارگاه نمونه جامع و كاملی از تمام حالات و صفات موسیقی ملی ماست. چرا كه درآمد آن مانند ماهور، موقر و متین است و شادی و خرمی خاصی دارد. در ضمن آواز زابل در همه دستگاه‌ها و در اینجا حزن و اندوه درونی در آواز ما دارد. آوازی نصیحتگر، تجربه آموز و توانا مانند همایون دارد و آواز مویه و منصوری غم انگیز و حزین است. پس این دستگاه نیز به دلیل كمال خود هم گریه و زاری می‌كند و هم شادی می‌آفریند و گاهی مسرور و شادمان است و گاهی نیز غم‌انگیز و دل‌شكسته و با توشه‌ای از متانت و وقار عارفانه شرقی. اما روی هم رفته چهارگاه را می توان دستگاهی محسوب كرد كه مانند پیری فرزانه دارای روحی بلند و عرفانی است و احساسات عالی انسانی را در كنار خصایص و محسنات انسانی صبور و شكیبا داراست. از ناكامی‌ها و ناامیدی‌ها اشك غم می‌ریزد و در شادی‌ها و خوشی‌ها اشك شوق و سرور. این دستگاه، بهترین گزینه برای ساخت قطعات و تصانیف ملی میهنی و حماسی است به طوری كه به زیبایی می‌تواند حالت شوق و افتخار وصف ناپذیری را در شنونده به وجود آورد. نوازندگی در این دستگاه با هر یك از سازهای ایرانی، زیبایی خاص خود را دارد ولی هنگامی كه تارنوازی به اجرای چهارگاه می‌پردازد، چیز دیگری است. از گوشه های اصلی این دستگاه می‌توان به موارد زیر اشاره كرد: درآمد، بدر، پیش زنگوله و زنگوله، زابل، حصار، مخالف، مغلوب، پهلوی و منصوری.