نقال از هنر های بومی در اوقات فراغت مردم بود و آن را می توان به دو بخش نقالی و شاهنامه و پرده خوانی تقسیم كرد. نقالی به دو شكل عمومی و خانوادگی برگزار می شد در شكل عمومی آن ، درویشی در قهوه خانه ای می نشست و با نقل داستان های شیرین ، افراد را سر گرم می كرد . در نقالی خانوادگی اعضای یك یا چند خانواده نزدیك ، دور هم جم می شوند . و كهن سال ترین فرد خانواده با آنها نقل حكایت های عامیانه محلی ، آنها را سرگرم می ساخت.نقال شاهنامه ها در قهوه خانه می نشست در شب های ماه رمضان یا شب های طولانی زمستان داستان های شاهنامه را توصیف می كرد.