درخت مكرزن كه به انجیر معابد ، لور و انجیر هندی نیز معروف است . نام درختی معروف است در شهر های چابهار و نیك شهر در استان سیستان و بلوچستان ایران بر كرانه دریای عمان . از درختان بزرگ كائوچویی در جزایر و بنادر جنوب مانند آبادان و بوشهر تا چاه بهار و تیس می باشد .
این درخت از جاذبه های گردشگری این دو شهر بشمار می آید . اصل این گیاه از هند شرقی است.دارای برگ های پهن است و شاخه های آن به پایین سرازیر می شود و در لای شن ها ریشه می دواند . مردم شاخه های آن را می زنند تا به شكل چتری درآید .
از ساقه های هوایی آن ریشه های هوایی بی شماری ظاهر می شوند به طوری كه به زمین می رسند و در اطراف درختان بزرگ صد ها متر مربع زمین را اشغال می كنند . این ریشه ها را ریشه های شمعی گویند . برگ های لور بیضی شكل و درست و براق و طول آن به cm 25 بالغ می گردد میوه گیاه بی پایه و به درشتی فندق است و چوب آن خاكستری رنگ می باشد و سختی و دوام چندانی ندارد ولی در آب دوام می كند و چوب ریشه های هوایی آن سخت است .
نام این درخت در جنوب لول ، لور ، درخت مكرزن است و در جزیره خارك ، لیل و در جزیره كیش لیر نامیده می شود و در كتب مختلفه به اسامی اثاب ، الول بروبرگت و كراك نامبرده شده و تصور می شود . كه سه نام اخیر نام های این درخت در هند است.
