چاپاكر اقامتگاهی در شهر ورزنه، شهری در دل كویر است كه به سبك سنتی از گردشگران پذیرایی می كند. در حیاط این خانه قدیمی كه به اقامتگاه تبدیل شده، چاه آبی در كنار دیوار قرار دارد كه نام اقامتگاه نیز از آن گرفته شده است.
در زبان اصیل این روستا «كر» به معنی «دیوار كوتاه» بوده و «چاپاكر» به معنی «چاه پای دیوار» است. در زمان قدیم هر یك از چاه های آب ورزنه كه برای مصارف كشاورزی استفاده می شد نامی برای خود داشتند و محله چاپاكر را نیز به خاطر چاه آب آنكه در كنار دیوار كوتاهی بود به این نام می خواندند. به دلیل اهمیت چاه های آب در این شهر، چاه آبی را برای بازدید گردشگران احیا كرده اند كه توسط گاو از آن آب كشیده می شود و اصطلاحا به آن«گاو چاه» می گویند. ویژگی دیگر این شهر، زنان چادر سفید آن هستند. این شهر سفیدترین شهر ایران نام دارد.
برای گردشگرانی كه از این شهر و كویر آن و همچنین تالاب گاو خونی بازدید می كنند، اقامت در چاپاكر می تواند انتخاب خوبی باشد. این اقامتگاه سنتی، در سال ۱۳۸۸ توسط رضا خلیلی، دبیر زمین شناسی و راهنمای گردشگری، از صاحب خانه خریداری شد و تا سال ۱۳۹۰ مرمت و تجهیز آن به طول انجامید.
این خانه خشتی با ۶ اتاق، گنجایش اقامت ۳۰ نفر را دارا است. فضای این اقامتگاه شامل یك مطبخ قدیمی كه محل پخت نان بوده، حوض، چاه آب، دستگاه پارچه بافی و اتاق های دور حیاط است.
خدمات اقامتگاه
اقامتگاه دارای ۶ اتاق با ظرفیت ۲۵ تا ۳۰ نفر می باشد.
سرویس خواب به دو صورت كف خواب و تخت خواب است.
اقامتگاه دارای آشپزخانه است.
كارگاه صنایع دستی در بیرون اقامتگاه قرار دارد
