در ۳۰ كیلومتری جاده استهبان- شیراز و روبروی روستای « دهویه» رونیز علیا در میان كوه غاری زیبا وجود دارد كه به غار گبر شهرت یافته است. از ویژگی های این غار پوشیدگی و استنتار آن است به گونه ای كه تا چند قدمی آن قابل رویت نیست. دهانه غار كوچك است و برای ورود بدان می بایست مسافتی سرازیری طی كرد تا به كف غار رسید. از ویژگی های دیگر غار وجود ستون ها و آویزانك های آهكی است كه به اصطلاح علمی، استالاكتیت و استالاگمیت گفته می شود. تقریباً از تمامی سقف آن قطرات آب زلال و خنكی می چكد، در تابستان هوایی بسیار خنك و مطبوع دارد. جالبتر از همه اینها خمره ای است كه در انتهای غار و در بلندای صخره ای از روزگاران دور در زیر یكی از آب چگان ها نهاده اند. اگرچه شكل ظاهری خود را حفظ كرده است ولی رسوبات آهكی آن را به صورت تكه ای از كوه درآورده است وخود جزیی از استالاگمیت آن محل درآمده است. هرچند كه این غار متعلق به زردتشتیان این منطقه بوده است. ولی زمین شناسان می توانند از لایه های رسوبی روی خمره قدمت و تاریخ نصب آن بیابند.