سر پل ذهاب در نزدیكی ویرانه‌های شهر قدیمی حلوان بنا شده و قلعه مخروبه‌ای نیز در نزدیكی آن قرار دارد. سر پل ذهاب به عنوان دژ و پایگاه مرزی ایران بود كه در زمان حمله عرب‌ها به ایران از بین رفته و آثاری از پایه‌های آجری آن به جا مانده است. در كتب تاریخی از این ناحیه به عنوان دژ و پایگاه مرزی ایران بود كه در زمان حمله عرب‌ها به ایران از بین رفته و آثاری از پایه‌های آجری آن به جا مانده است.
در كتب تاریخی از این ناحیه به عنوان ( زهاو) مركز ایالت حلوان نام برده شده است. كلمه ذهاب در لغت به معنی ( آب مقطر، خوب و همچنین به معنی چشمه و منبع آب) آمده است. ظاهراً به علت چشمه سارها و سراب‌های فراوان، این شهر به ذهاب مشهور شده است. نام دیگر این ناحیه ( سرپل) است كه از نام پلی برروی رودخانه الوند در ۱۲ كیلومتری ذهاب اخذ شده است. این پل در سال ۱۳۴۵ هجری‌شمسی تخریب شده است.
مراكز دیدنی و تاریخی
كاروانسرای سرپل ذهاب
دكان داوود
نقش آتوبانی‌نی
چشمه آب گرم تنگ آب حمام
صنایع و معادن
دام‌داری تنها با شیوه سنتی رواج داشته و شامل پرورش بیش از ۱۰ هزار راس گاو و ۴۰۰ هزار راس گوسفند و ۲۰ هزار راس بز است. هم چنین فرآورده‌های دامی به مقدار قابل ملاحظه‌ای صادر می شود. لازم به توضیح است كه مراتع این شهرستان از بهترین مراتع قشلاقی استان كرمانشاه به شمار می رود. محصولاتی چون فرآورده های دامی و دام، گندم، جو، تره بار، انگور، انار، انجیر و سیب در زمره صادرات شهرستان سرپل ذهاب هستند.
كشاورزی و دام داری
شغل اصلی مردم سرپل ذهاب كشاورزی و دام‌داری است و فرآورده ها و محصولات كشاورزی شهرستان عبارتنداز: گندم، جو، بنشن، كنجد، گیاهان علوفه ای، ذرت، انواع تره بار، سیب، گلابی، انار، و انجیر. كشاورزی در شهرستان سرپل ذهاب سنتی و نوع كشت آبی و دیمی است. رواج كشاورزی در این ناحیه به علت خاك مساعد و آب فراوان است. آب كشاورزی از رودخانه های متعدد و چاه های ژرف و نیمه ژرف تامین می‌شود. در این شهرستان باغ‌داری نیز رواج زیادی داشته و شامل پرورش درختان سیب، انار، گلابی و انجیر می‌شود كه تمام آن ها در زمره اقلام صادراتی سرپل ذهاب محسوب می‌شوند.
مشخصات جغرافیایی
شهرستان سرپل ذهاب از شمال به شهرستان جوانرود، از خاور و جنوب خاوری به شهرستان اسلام آباد غرب، از جنوب و جنوب باختری به شهرستان گیلان غرب و از باختر به شهرستان قصر شیرین و خاك عراق محدود می‌شود. شهر سرپل ذهاب مركز شهرستان سرپل ذهاب، در ۵۲ درجه و ۴۵ دقیقه درازای جغرافیایی و ۲۸ درجه و ۳۴ دقیقه پهنای جغرافیایی، در ۵۵۰ متری از سطح دریا و در ۱۴۷ كیلومتری راه اصلی كرمانشاه – قصر شیرین قرار دارد. رود دایمی الوند از میان شهر می‌گذرد و آب و هوای آن نسبتا گرم و نیمه خشك است.
وجه تسمیه و پیشینه تاریخی
سرپل ذهاب در جوار ویرانه های شهر قدیمی حلوان بنا شده و قلعه مخروبه‌ای نیز در نزدیكی آن قرار دارد. سرپل ذهاب به عنوان دژ و پایگاه مرزی ایران باستان بود كه در زمان حمله عرب ها به ایران از بین رفته و تنها آثاری از پایه های آجری آن بر جای مانده است. در كتب تاریخی از این ناحیه به عنوان «زهاو» مركز ایالت حلوان نام برده شده است. كلمه ذهاب در لغت به معنای آب مقطر، خوب و هم چنین به معنی چشمه و منبع آب آمده است و ظاهرا این شهر به علت چشمه سارها و سراب های فراوان، به ذهاب مشهور شده است. نام دیگر این ناحیه سرپل است كه از نام پلی بر روی رودخانه الوند در ۱۲ كیلومتری ذهاب اخذ شده است. این شهر طبیعتی بسیار زیبا دارد. قدمت این شهر به زمان مادها می رسد كه در نوشته های جغرافی دانان بعد از اسلام بنام حلوان یاد شده و آشوریان به آن «كالمانو» می گفتند. این منطقه در زمان ساسانیان استانی به نام ‹‹خسرو شادفیروز›› و دربردارنده پنج شهر ‹‹فیروز قباد››، ‹‹كهستان››، ‹‹تامرا››، ‹‹ارپل›› و «خانقین» بوده است. در دوران خلفای عباسی این ناحیه تابع حكومت بغداد بود. اما بعدها به استثنای دوره زندیه و قاجاریه كه توسط پادشاهان عثمانی اداره می شد، همواره جزء قلمرو ایران بوده است.
