محدوده‌ای از فضای جغرافیایی كه واحد اجتماعی كوچكی مركب از تعدادی خانوار را تشكیل می دهد . مردمانش نسبت به هم دارای نوعی احساس دلبستگی، عواطف و علائق مشترك هستند و بیشتر فعالیت‌هایی كه برای تأمین نیازمندی‌های زندگی خود انجام می‌دهند، از طریق استفاده و بهره‌گیری از زمین و در درون محیط مسكونی‌شان صورت می‌گیرد . این واحد اجتماعی كه اكثریت افراد آن به كار كشاورزی ، دامداری ، دامپروری و پرورش مرغ بصورت سنتی ، اشتغال دارند در روستایی خوش آب و هوا به نام پلنگرد زندگی می كنند . روستای پلنگرد نزدیك حمیل از توابع شهرستان اسلام آباد غرب با ۱۵۰ خانوار و جمعیتی بالغ بر ۶۰۰ نفر ، ممر خود را از راه كشاورزی ، كاشت چغندر و پرورش دام بدست می آورند . این روستا یكی از قدیمی ترین روستاهای كرمانشاه می باشد و گواه این ادعا وجود آتكشده ی دوران ساسانی و قبرستانی كه در نزدیكی روستا قرار دارد ، می باشد . طبق گفته ی روستائیان ، تپه ای كه در نزدیكی روستا واقع شده است ، محلی بوده برای بردن خاك و درست كردن ملات به منظور خانه سازی برای روستائیان . این موضوع تا سال ۱۳۴۱همچنان ادامه داشته تا در نهایت تخته سنگی بزرگ از زیر خاك بیرون می آید و از آن پس ژاندارمری وقت با توصیه های میراث فرهنگی ، اجازه برداشت خاك را به روستائیان نداده و از این مكان حفظ و حراست بعمل می آید تا اینكه در سال ۱۳۹۱ با همت ۱۰ نفر كاوشگر و ۲۲ نفر كارگر ، طی مدت ۶۵ روز ، بنای آتشكده از زیر خاك بیرون آورده می شود . مكان مورد نظر بنایی با وسعت ۲۸۸ متر مربع می باشد كه در آن ۵ پایه آتشدان ،سكوهای گچبری و سفال نوشته هایی به خط پهلوی ساسانی وجود دارد و قدمت آن به بیش از ۱۶۰۰ سال می رسد.