سازی باید و آوازی. اگر سرسبزی باشد بهتر، وگرنه می شود آغاز كرد شادی و شعف را ساده و صمیمی… آیا دیده ای كسانی را متحد، با صلابت و هم گون كه نشان می دهند شور و هیجان درونی خود را با متانتی خاص و ریتمی دل انگیز. آیا می شناسی هه لپه ركی را؟ می دانی كه او كیست یا چیست و از كجا آمده؟ برای دانستنش دیاری را باید بشناسی كه مردمانش در استواری همانند كوه ، در غیرت مانند شیر ژیان و در مهربانی و تواضع زبانزد و مثال زدنی اند… دیار كرد” می دانم آمده ای ، دیده ای و تجربه كرده ای صفات بارز این مردان و زنان را شاید در راه شاید در جمع آنان و مراسم پای كوبی این افراد رقص آنها را به تماشا نشسته باشی… آری، هرلپه ركی! رقصندگان را دیده ای چگونه با لباسهای رنگی حول یك محور خاص می چرخند و می گردند و آوا سر می دهند. رقصندگان با حركاتی متحد و یك شكل دست در دست هم در یك صف، ریشه دارترین و كهن ترین حركات نمایشی را به رخ می كشند… خیره می شوی از این همه نظم و همبستگی. در گذشته این مردمان جهت آماده سازی و تقویت نیروی جسمانی و روحی این حركات را به طور منظم انجام می دادند و در گذشته های دورتر این حركات ، ذكری بوده به درگاه خداوند بلند مرتبه و اغلب حركات نشان از بازگو كردن وقایع و جنگها بوده است و امروز این غرور خلاصه شده در حركاتی موزون و یكپارچه كه علاوه بر همبستگی پولادین، آمادگی رزمی و جسم مردان و زنان غیور كرد را به رخ می كشد و رهبری می كند آنكه از همه مسلط تر و هماهنگ تر است، با صداها و چرخاندن دستمالی رنگین در ابتدای این صف و منتقل می كند احساس را به اعضای گروه خود. تجربه كن این شور و احساس را.