دالاهو و صخره و سنگ، دالاهو و عقاب و پرواز،دالاهو و نوای خوش موسیقی. اینجا سرزمین صخره و سنگ است و زادگاه غرور،زادگاه ایل،زادگاه عشیره و غیرت و تعصب.دالاهو،دامان مهرش را به لایه های دلنواز مادران ایل سپرده و صدای پای سواران شكوهمند،مردان مردی از جنس گلوله و تفنگ،از جنس سنگ و سلاح،از جنس غرور و قبیله. ایل،یعنی همدلی،همراهی،ایل یعنی شكوه بال هایی كه سینه آسمان را فرش می كنند.از هیبت گلوله مرد ایلیاتی. ایل،یعنی دوست داشتن آب،خاك،سنگ،طبیعت و آسمان و زمین.و كرند…جایگاه تاریخ و بستر پیشینه ی ایرانی و ایل كرندی، همان طایفه ی گوران است كه صفت نسبی محسوب می شود.كرند زادگاه و جایگاه مادهاست و در متون قدیمی با نام كارینا یا كرینا آمده است. راوینسن نوشته است كه ظهور ایل گوران كرندی به تناوب باید از اواسط سلطنت فتحعلی شاه تا جلوس ناصرالدین شاه باشد.مردمان ایل گوران(كرندی)شجاع،دلاور و تیز آتش بوده اند و با گلوله هایی آتشین ورشو،در طول سالها از حریم ایل دفاع جانانه كرده اند.