نام بازی: خط و خونه (اِكر دوكِر)
نام محلی: جیزیق
در اینجا به بررسی و چگونگی اجراء و شرایط بازیهایی كه به خط و خونه یا اِكر دوكِر معروف هستند می رسیم ولی به علت گستردگی و كثرت این بازی ها كه در این مقوله نمی گنجد ، فقط چند نمونه از ساده ترین آنها را كه اجرای آنها برای كودكان عملی است می آوریم ، شاید كه رضایت مربیان محترم و كودكان گرامی فراهم گردد. لازم به ذكر است كه این بازی ها از جمله بازی هایی است كه در ایام گذشته ، در سراسر گیتی ، بزرگسالان را نیز به خود مشغول كرده بود.
اهداف كلی: افزایش و فدرت استقامت پاها ، هماهنگی چشم ها و دست ها ، آموزش رعایت نوبت
اهداف جزئی: پایداری در مقابل مشكلات و آموزش رعایت نوبت
تعداد بازیكن: حداقل ۲ نفر ، گروهی نیز اجرا می شود.
سن بازیكنان: محدودیتی ندارد
ابزار لازم: یك قطعه سفال یا كاشی ۸ × ۸ سانتی متر و گچ
محوطه بازی: زمین صاف و مسطح ، حداقل به ابعاد ۵ × ۴ متر
شرح بازی:
برای سهولت در امر آموزش بازی ابتدا مقررات و شرایط آن را برای مربیان و كودكان بازگو می كنیم ( اشتباه در هر یك ، موجب سوختن است. ) :
۱- كاشی و یا پای بازیكن هرگز نباید روی خطوط قرار گیرد.
۲- در هر خانه ، حداكثر تا ۳ بار لی لی كردن مجاز است.
۳- اگر بازیكن در هدف گیری و انداختن قطعه كاشی (یا سفال) به خانه ای كه مورد نظر است اشتباه كند.
۴- قطعه كاشی یا سفال بازی برای رسیدن به خانه ها از روی خط ها سُر می خورد و می توان آن را از روی خانه ای نیز سُر داد.
۵- بازیكنی می تواند خانه ها را پی در پی كند كه اشتباه نكرده باشد.
۱- خط و خونه ی ساده كه در زبان محلی به ( اَیاق جیزیقی ) مشهور است. روی زمین صاف و مسطحی ، مطابق شكل ، رسم می كنیم.
به قید قرعه ، ترتیب بازی نفرات ، مشخص و نفر اول برای شروع بازی ، روبروی خانه ی شماره ۱ می ایستد و قطعه سفال را به طرف داخل خانه ی شماره ۱ پرت می كند و لی لی كنان آن را با ضربات پای زمینی از خانه های ۲ و ۳ و۴ و ۵ می گذراند و در خانه ی ۵ كمی استراحت كرده و بازی را ادامه می دهد و از خانه ی ۸ ، به بیرون می زند.
اگر موفق بود این بار در خانه ی ۲ می اندازد و … بازی را برای ۸ خانه تكرار می كند. سپس پشت به خانه ها ایستاده و می گوید : خونه یا بیرون ( اِو یا اِشیك ) و كاشی را از بالای سرش به پشت رها می سازد، هرجا كه افتاد ، خانه ی اوست و با علامت × و نوشتن نامش آن را تصاحب می كند كه در دورهای بعدی بازی می تواند در آن استراحت كند و در مقابل ، سایر بازیكنان با مشكل مواجه خواهند شد و بایستی آن خانه را پَرِش كنند و پای در آن ننهند ، مگر اینكه صاحب خانه باریكه ای از خانه را برای عبور در اختیارشان بگذارد كه به اصطلاح محلی ( پیشیك یُولی ) گفته می شود.
در خاتمه ، هر كه خانه ی بسیار دارد ، برنده ی بازی است.
