روز بیست و دوم هر ما باد نام دارد. این واژه در اوستا وات ودر فارسی جدید باد شده است ویكی از ایزدان در دین زتشتی است. ابوریحان بیرونی می گوید در قم وحوال یآن باد روز با مراسم بسیار مفصلی كه با شادی وپایكوبی همراه است برگزار می شود وبازاری تدارك می بینندكه در آن بازار وسایل شادی ورفت وآمد وگونه ای كارناوال بر پا می گردد. اما در اصفهان این روز را كژین می نامند وجشنی كه تدارك می شود به مدت یك هفته چون جشن های بزرگبه طول می انجامد.
كوشیار در كتاب المدخل فیناعه احكام النجوم این روز را جن واذیره و در زیج خود جشن باذوره ضبط كرده است. در كتاب منتهی الادراك جشن واذبره آمده است. اما در برهان قاطع- جشن بادبره و همچنین در كتاب دبستان مازدیسنی بادبره ثبت شده است. سه موردنخست آشكار است كه شكلی قدیم از ضبط باد بره می باشد.اما شرح دوكتاب اخیر یكسان می باشد. وجه تسمیه این جشن در وجه انتساب عنوان ان است به باد برده:(…. گویند هفت سال در ایران باد نیامد. در این روز شبانی پیش كسرا آمد گفت كه دوش آن مقدار بادآمد كه موی بر پشت گوسفندان بجنبید. پس از آن روز نشاطی كردند وخوشحالی نمودند وبه این نام شهرت یافت). وسالیان پس از آن بدان خاطر جشن بادبره برگزار شد. شهمردان بن ابی الخیر، در روضه المنجمین كه حدود ۴۵۶ – ۴۷۰ هجری – نوشته شده از این جشن به صورت باد بزه یاد كرده است.
