عشایر جهت پوشاندن چهارپایان خصوصاً اسب و الاغ از این بافته استفاده می كنند. بافت جل شبیه به گلیم و بسیار ساده است . جهت بافت این محصول ساده و بدون نقش در گذشته از پشم استفاده می شد، ولی در حال حاضر بیشتر نخ پنبه ای به مصرف می رسد. بندرت دیده شده است كه روی جل ها سوزندوزی هندسی انجام شود. این نوع جل از یك طرف دارای نقش و یك رویه است.
جل از صنایع دستی جامعه عشایری است. جل بافته‌ای است از خامه سیاه و سفید كه آن را در ابعاد مختلف میبافند و بر روی چهارپایان می‌اندازند تا هم بتوانند بر روی آنان بار قرار دهند و هم در مواقع بارندگی از خیس شدن چارپایان جلوگیری شود. جل را زنان عشایر با كوبیدن میخ‌های چوبی بر روی زمین و گذراندن تارهای پشمی از روی چوب‌ها و عبور دادن عرضی تارهای پشمی دیگر از لابلای تارهای طولی میبافند. این صنعت جنبه خود مصرفی دارد و جهت رفع احتیاجات خانوار به بافت آن اقدام می‌‌گردد.
جل ابزاری برای گرم نگه داشتن حیوانات
جل اسب یكی از دست بافته های زیبا و عشایری ایران است. جُـــل اسب هم نقش گرم نگاه داشتن و عرق گیر اسب را دارد و هم جنبه تزیینی و تشریفاتی كه در مورد شتر، مورد تزیینی دارد. بدنه اصلی جُـــل، یك مستطیل است كه دو دستك به آن وصل شده كه این دستك ها، پشت اسب را می پوشاند. تفاوت جُــــل اسب با جُـــل شتر درآن است كه جُل شتر بزرگتر از جُــل اسب می باشد و توسط دو قطعه پارچه به یكدیگر دوخته شده تا كوهان شتر از آن بیرون بماند. به طور كلی در بیشتر مناطق ایران جُل اسب و شتر با اشكال و تزیینـات گوناگون تولید می شود و به صورت گلیم، قالی، جاجیم، و سوزنی تهیه می گردد. عشایر آذربایجان، دشت مُغان، كُردهای خراسان، تركمن ها، عشایر فارس، ورامین و ایل افشار هر كدام به گونه ای جُل را بافته و تزیین می كنند. بطور مثال در تركمن صحرا، جُل از جنس پارچه و تكه دوزی ماهوتی و پنبــــه ای، با سوزندوزی های زیبایی تهیه می گردد. در ایلات كرمان، به صورت گلیم، نقوش سوزنی، شیریكی پیچ با تار و پود پشم و عشایر آذربایجان با تكنیك بافت جاجیم برای تولید جُل، استفاده می كنند.
