موقعیت روستای شركان:
الف)موقعیت نسبی : روستای شركان یكی از روستا های دهستان سیروان از توابع بخش نوسود شهرستان پاوه می باشد كه در كناره جاده ارتباطی پاوه – نودشه قرار گرفته است كه فاصله آن تا فاصله كانونی شهر نوسود ۱۱كیلو متر می باشد.
ب)موقعیت طبیعی : این روستا از جمله روستا های كوهستانی است كه از نظر بافت دارای بافتی متمركز بصورت پله ای می باشد،این روستا از شمال به شهر نودشه از غرب به كوههای منتهی به روستای هجیج،از غرب به روستای نروی،از جنوب به رودخانه سیروان محدود می گردد.
ج)مختصات جغرافیایی: روستای شركان در طول شرقی ۴۶/۱۵ در عرض شمالی ۳۵/۹ قرار گرفته،ارتفاع آن از سطح دریا حدود ۱۲۵۰متر می باشد.
خصوصیات جوی: در شكل گیری اقلیم هر منطقه عوامل مختلفی دخالت دارند،كه میتوان به عرض جغرافیایی،ارتفاع،دوری و نزدیكی،به مناطق رطوبتی و توده هوای باران زا اشاره نمود. اقلیم این روستا معتدل به شمار می رود .
شركان نسبت به روستاهای اطراف(نروی،نودشه و نوسود)ارتفاع پایین تری دارد و به همین دلیل هوای آن نسبتا گرم می باشد و این از دلایلی است كه باعث می شود در زمستان برف كمتری در این روستا ببارد.دلیل دیگر گرم بودن این روستا نزدیكی آن به رودخانه سیروان است.و تحت تاثیر این رودخانه قرار میگیرد.
بارندگی این روستا بیشتر به صورت باران بوده و میزان بارش آن در طول سال حدود ۷۵۰ میلی متر است،و این شرایط سبب شده كه زمستان آن معتدل و تابستان آن نیز گرم باشد.
وجه تسمیه: روستای شركان از دو واژه (شر) به معنی جنگ و نبرد و واژه (كان) به معنی كانی وچشمه تشكیل شده است و به جایی كه در آن چشمه ها به رقابت و نبرد با هم می پردازند گفته می شود از این جهت این نام بر روستا نهاده شده است كه دارای چشمه های متعددی است كه در طول سال پر آب هستند.
خصوصیات اجتماعی و اقتصادی روستا:
وضعیت فرهنگی- اجتماعی: میزان رشد جمعیت حدودا ۱۳% و تعداد مهاجرین در طول ۲۸ سال بعد از انقلاب از جمعیت كل روستا حدود ۲۰ درصد می باشد.
از نظر سطح سواد شركان در سطح نسبتا بالایی قرار دارد . در سال ۵۱ ،سه نفر دیپلمه در این روستا و جود داشته اند كه در روستا ساكن و به تدریس سایر روستائیان پرداخته اند.
می توان یكی از دلایل پیشرفت فرهنگی این روستا را مربوط به خدماتی دانست كه این سه نفر در گذشته انجام داده اند كه با دلسوزی تمام تقریبا بی سوادی را در این روستا ریشه كن نمودند.
در فاصله سال ۸۰-۸۱ به علت آلوده شدن مخزن آب روستا توسط زباله های شهر نودشه كه در بالادست روستا خالی می گردند تعدادی از اهالی از ترس این موضوع به شهر های اطراف مهاجرت كردند كه خشكسالی سال ۸۰ نیز مزید بر علت گردید چرا كه یكسری از باغات پایین دست به سبب كم آبی كم محصول گردیدند،مشكل زباله های نودشه لاینحل باقی مانده و یكی از دغدغه های اصلی اهالی است.
جوی مزران واقع در روستای شركان از سر چشمه اصلی موسوم به(پلور) حیات گرفته و پس از گذشتن از دره آساو وسرازیر شدن بر روی آبشار ده ها متری سول به شبكه اصلی جوی مزران متصل شده و تمامی باغات سر سبز دیار را بدون استثنا به صورت مستقیم وغیر مستقیم حیاتی تازه می بخشد.طول این جوی حدود ۵ كیلو متر می باشد كه از بنجو شروع و پس از طی مسافت طولانی از اصلی ترین نقاط باغهای شركان یعنی نساره ی مزگی٬سوراویه٬اسپه گلیر٬نه ره لاره٬به نوروا٬زه ردی بن٬دوه ته وه نله٬به نو مه ری٬مریم كه٬ملكو آلتونی٬سه روسلمانی٬ده راسوری٬ونهایتا شولگا) سر در می آورد.
سر سبزی ، نشاط و خرمی باغهای این روستا مدیون جریان خون در شاهرگ اصلی این جوی یعنی مزران می باشد. اگر بخواهیم ارزش واعتبارآن را در روزگاران گذشته ببینیم كافی است سری به تاریخ كهن و ادبیات این قوم بزنیم كه سینه به سینه به ما رسیده و جزء تاریخ واقعی ولاینفك واعتقادات سنتی ودینی ماست .
مثلا گفته اند در قدیم كسی كه به خواستگاری می رفته است اولین سوال از زندگی او این بوده كه آیا در زیر جوی مزران باغ داشته اش است یا خیر .چون حیات وزندگی هر فردی منوط به داشتن باغی در زیر این شبكه حیاتی بوده است.
آب این جوی بسیار سرد وگوارا است. در ابتدا آن جایی كه دست ما بدان نرسیده وآن را آلوده نكرده ایم یعنی«پلور»، آبی سرد،گوارا ، سبك ودر واقع معدنی دارد.در قدیم این آب چون هیچ گونه آلاینده ای نداشته مورد مصرف و شرب بوده ودر هرباغی منبع كوچكی ساخته اند موسوم به«سرداب» كه آب چندین روزه ی خودرادر آن ذخیره می كردند. متاسفانه امرور به علت بی احتیاطی٬عدم وجود نظارت ومسئولیت كافی فاضلاب وفضولات تمامی روستا در آن ریخته شده به طوری كه آب آلوده شده و این شبكه ی حیات بخش به بزرگ ترین عامل انتقال بیماریهای مختلف تبدیل شده است .
اگر به تاریخ وجود این جوی وتقسیم بندی منظم آن بین باغها سركی بزنیم واز ریش سفیدان ومحلی ها پرس و جویی بنماییم این گونه جواب می شنویم :
صاحبان اصلی باغهای شركان یك خانواده ۹ نفره بوده اند كه باغهای آن زمان رامیان خودتقسیم كرده اند.این خانواده ۹ نفره عبارتند از «بابه – مام یونس – حمزه – كافراله – كیگارا – یاعیشا – میراوا – سوراوا و شعبان» .صاحب اصلی باغ پدر خانواده یعنی «بابه» بوده است.
در یك محدوده زمانی هنگام استیلای حكومت خانها و بگ زاده ها بر این روستا وحوالی تصمیم گرفته شد كه برنامه آبیاری به هم ریخته و از نو برنامه جدیدی تهیه گردد بعد از یك ماه به هیچ جایی نرسیدند ومجبور شدند برروی برنامه ی قدیمی آبیاری متفق شوند .
جوی مزران با تلاش مردم وكمكهای جهاد كشاورزی شهرستان پاوه در سالهای ۸۰ و ۸۱ برای دو نوبت بازسازی و مرمت شد وحدود۷۰% كار بتن ریزی وسیمان كاری آن انجام گرفته اما ۳۰% باقی مانده هنوز به همان سبك باقی مانده و مورد استفاده صاحبان باغهای آن نواحی قرار می گیرد. د رسال ۸۸ با احداث جاده جدید پاوه – شركان در محل «دره ی زه ردی بن» این جوی تخریب گردید و آبرسانی در منطقه ای به طول ۵۰ مترصرفا با لوله انجام می گیرد. و تاكنون مسئولین مربوطه در این راستا فكری نكرده اند.
