بله ای روستای كوچك از توابع شهرستان پاوه در استان كرمانشاه است.روستایی كه اكنون به علت مشكلاتی چون نداشتن اراضی كشاورزی و آب كافی و در نتیجه اقبال اهالی به مشاغل دولتی،تقریباً خالی از سكنه شده و فقط ۴ خانوار در آن باقی مانده اند و بقیه اهالی به شهرهای پاوه،روانسر و كرمانشاه مهاجرت كرده اند. اما به هر حال علاقه طبیعی بشر به زادگاه،هنوز هم دل بسیاری از اهالی شهری شده را با آن در ارتباط و تعامل نگاه داشته است و شدت این شوق چنان است كه معمولاً با فرا رسیدن بهار و آراستگی طبیعت،جایی دلرباتر و روح نوازتر از دامنه های زیبای روستا برای اهالی نیست و اكثر اهالی همراه با زن و فرزند خویش،برای تجدید خاطرات دوران كودكی و بازگفتن آن برای اعضای خانواده و فراهم كردن لحظاتی هیجانی برای خود و آنان از این طریق، به كوهها و كوهپایه های روستا پناه می برند و در كام جان آرزومند خویش، شهد تفریح و احیای خاطره می ریزند.شوق دیدار زادگاه و تلاش برای كاهش فاصله جغرافیایی برای پس نشاندن حس غربت ، چنان قوی است كه حتی پاره ای بله ای های عراق پسران خود را با نام ریاوكو،قله نسبتاً بلند و خاطره انگیز روبروی روستا،نامگذاری كرده اند! این مایه از شوق وطن و تباردوستی، به شرط آلوده نشدن به تعصب و تحقیر،نه غریب است و نه مذموم ؛ زیرا آدمیان همه چنین اند و حب اجداد و وطن دوستی را دست حكیمانه آفریدگار،جلّ جلاله،در سرشت و ژرفای جان آنان به ودیعت نهاده است و بازتاب همین میل فطری است كه:بخارای هر كسی ایل اوست!