در این مراسم علاوه برمردم روستاهای لاریجان، هموطنان زیادی از سراسركشور برای تماشای آیین سنتی ورف چال به این منطقه سفر كردند.
براساس رسم در برگزاری مراسم ورف چال، مردها اجازه دخالت دارند و خانم ها در روستای اسك لاریجان اجازه حضور هیچ مردی را در این روز نمی دهند.
مراسم آیینی سنتی ورفِ چال كه حدود ۶۰۰ سال قدمت دارد، در یكی از جمعه های نیمه دوم اردیبهشت ماه برگزار می شود، كه به علت پیشنهاد اهالی روستای اسك و حفظ این آیین سنتی و به دور از ورود برخی افراد غیر مسئول، مراسم به جای روز جمعه در روزهای وسط هفته برگزار می شود.
ورف چال ریشه تاریخی و مذهبی دارد و پیشینه این مراسم به دوره آل بویه تبرستان باز می گردد.
این مراسم هرسال اردیبهشت ماه برگزار شده و با نظمی خاص با حفظ آداب ملی و مذهبی جهت ادای دین و برآوردن حاجات شرعی، با تمسك به ادعیه ائمه اطهار (ع )، به حمل برف با نشانه تقدس و سفید بختی با دست به دست كردن برف از دامنه های ورفِ چالِ اَسكِ وَش اقدام می شود.
اهالی روستای اسك براساس رسم و سنت قدیمی در منطقه اسك وش با جدا كردن تكه های برف و حمل آن حدود یك كیلومتر به سمت گودالی كه حدود ۱۰متر ارتفاع و یك متر عمق دارد، گودال را پر از برف می كنند و معتقدند برای ذخیره و تأمین آب در فصل گرم سال برای رهگذران و حیوانات منطقه قابل استفاده است.
حضور افراد با گروه های سنتی متفاوت در این مراسم درنوع خود و حجم برفی كه بر دوش می گیرند جالب توجه است.
پس از پر شدن برف در گودال، افراد در یك سفره بزرگ كه حاشیه گودال پهن می شود با غذاهایی كه عمدتا سنتی است، جشن می گیرند.
زن سالاری یك روزه در روستای آب اسك
یكی دیگر از برنامه هایی كه در این روز در ارتباط با مراسم ورف چال برگزار می شود، اجرای برنامه زن شاهی است.
در این روز زنان اسك در روستا می مانند و مردان در پی برگزاری مراسم برف چال از روستا خارج می شوند. زنان روستا به صورت موقت زمام امور روستا و به اصطلاح حكومت را در دست می گیرند.
برای تحقق بخشیدن به هدف خویش از میان خود حاكمی بر می گزینند تا به نظام حكومتی كه به طور موقت در روستا ایجاد شده سرو سامان دهند و این مراسم تا نزدیك ظهر ادامه دارد و با پذیرایی میهمانان با غذاهای متنوع سنتی كه بر مبنای ادای نذورات بوده پایان می یابد.
مراسم آیینی سنتی ورف چال در مازندران، رسم ها و سنت های آیینی زمینه ساز تحول هنری در جامعه در حال پویش است، زیرا این رسوم و آئین ها كه سینه به سینه منتقل شده حامل تاریخ، اندیشه و آرزوهای دیرینه مردمی است كه نمایه رنج، كار، همیاری و پویایی هستند.
فرهنگ مردم با ارزش ترین نماد برای بررسی گذشته و شناخت روش های زندگی و آرمان یك ملت است.
جشن ها و آئینها و مراسمی كه به تكرار انجام می گیرد به خاطر حفظ دستاوردهای فرهنگی گذشتگان است.
تكرار این رسم ها و آیین های كهن به جای مانده در واقع برداشتن حجاب از راز زندگی مردم در دوره های مختلف تاریخ و به دست آوردن گنجینه با ارزش تجربیات آنان به حساب می آید.
از ویژگی مناطق شمالی ایران توجه به رسوم و آیین های كهن و برپایی آنها براساس گاه شماری گذشتگان است.
رسوم مورد توجه مردم مازندران رسم تیرما سیزده شو، جشن چهارشنبه سوری، نوروز خوانی، عید نوروز و تحویل سال نو، مراسم عاشورا، عزاداری و تعزیه خوانی و سایر مراسم ویژه مانند مراسم برف چال است.
