كرسی

كرسی وسیله‌ای است كه برای گرم شدن در زمستان در خانه‌ها استفاده می‌شود.كرسی تشكیل شده‌است از میزی كوتاه كه در زیرش منقلی پُر از ذغال‌های مرغوب، دیرسوز و كم‌دود گداخته قرار داده شده و لحاف بسیار بزرگی بر روی آن نهند تا گرمای حاصل از منقل از زیر میز خارج نشده و به هدر نرود. برای نشستن و خوابیدن افراد دور كرسی معمولاً از چند متكا، بالش و پشتی استفاده می‌شود. در این اواخر كرسی نفتی و كرسی برقی نیز درست شده بود. بطور سنتی، برای گرم كردن كرسی از بخاری‌های ذغالی استفاده می‌كردند ولی با پیشرفت فناوری، به تدریج از بخاری الكتریكی نیز استفاده می‌شد.كرسی جایگاهی ویژه در فرهنگ و سنت ایرانی داشته‌است و از لوازم فرهنگ سنتی آن به شمار می‌رفته‌است. شب یلدا، یكی از جشن‌های سنتی ایرانیان در اوایل زمستان است كه نقش كرسی در جمع كردن اعضای خانواده به دور گرمای آن مشهود بوده‌است.جای نشستن افراد در كنار كرسی به نقش شان در خانواده مرتبط است. معمولاً جایگاه بزرگسال‌ترین فرد خانواده آن پله‌ای از كرسی است كه دورترین فاصله را از در اتاق دارد و جایگاه خردسالان جایی است كه نزدیكتر به در اتاق است.مهمترین خطر كرسی خفگی در اثر گاز مونوكسید كربن حاصل از ذغال نیم سوز است كه در اصطلاح عامیانه آنرا دودی شدن می‌گویند. سوختگی پا نیز از خطرات دیگر كرسی است.اصطلاحات مرتبط به كرسی عبارتند از : پله: به هر یك از چهار ضلع كرسی یك پله‌ی كرسی گفته می‌شود. چاله‌ی كرسی: گودالی است جهت نهادن زغالهای آتشین كه در زیر كرسی و در نقطه‌ی میانی آن موقعیت دارد. لحاف‌كرسی: لحاف ضخیم روی كرسی روكرسی: پارچه‌ای كه روی لحاف‌كرسی گذاشته می‌شود تا آن را از لكه‌های مواد غذایی محافظت كند.