ده زیار: قریه ای است با بیش از ۲۰۰۰نفر سكنه ، واقع در ۴۰ كیلومتری سمت شمال كرمان ، با مشخصات جغرافیایی ۳۷ ۳۰ عرض و ۵۴ ۵۶ طول كلیه سكنه آن شیعه اثنی عشری بوده و شمار زیادی از اهالی آن نیز از سلسله شریفه سادات عظام هستند.شغل ساكنان آن كشاورزی ودامپروری می باشداراضی كشاورزی مورد استفاده درغرب روستاودر فاصله۵ كیلومتری واكثراپسته می باشد درروستا نیز باغات زیادی با محصولات متعددباغی مانند انار وانجیروسیبوگلابی و…. وجوددارد.
روستا شامل سه محله:
۱-محله پشت قلعه
۲-محله پایین
۳-شهرك نوساز می باشد
بافت ساختمانی روستا ازنوع خانه های خشت وگلی می باشدو خانه هادربین باغها ساخته شده اند. اگرچه دراثرزلزله سال۸۳ كرمان تعدادی ازخانه های قدیمی تخریب وخانه های نوساز جایگزین انها شده اند اما روستا بافت قدیم خودرا تاحدزیادی خفظ كرده است.
روستای ده زیار به علت قرار گرفتن دردامنه كوه دارای آب وهوای بسیار مطبوعی بوده وآسمان آن درشب بسیارزیبا ورویایی می نماید.اینجا درشب های صاف فاصله انسان وپروردگارش به حداقل می رسد.
شهدای روستا: روستای ده زیار۱۰شهید سرو قامت تقدیم اسلام نموده است كه باتوجه به جمعیت اند روستا درزمان جنگ تحمیلی ازافتخارات اهالی این روستا می باشد.
اسامی شهدا باادای احترام به محضرشان بهترتیب حروف الفبا عبارتند از:
۱-شهیدگرانقدر علی افضلی
۲-شهیدگرانقدر عباس افضلی
۳-شهیدگرانقدر مهدی پوراسترآبادی
۴-شهیدگرانقدر حسین پوراسترآبادی
۵-شهیدگرانقدر محسن پوردرانی
۶-شهیدگرانقدر علی تیكدری نژاد
۷-شهیدگرانقدر احمددرانی
۸-شهیدگرانقدر غلامحسین صدقی
۹-شهیدگرانقدر جهانگیرصدقی
۱۰-شهیدگرانقدر محمد عرب نژاد
زیارتگاه و سقاخانه ابوالفضل العباس علیه السلام
این زیارتگاه در حال حاضر با مساحتی معادل ۱۵۰۰ متر مربع ، شامل صحن و سرا و رواق می باشد كه در سمت قبله آن صفه ای قدیمی با دو رواق مجاور و وصل به آن در دو طرف قرار دارد و محل عبادت و زیارتگاه مردم است . در ضلع شمال آن نیز مسجدی قدیمی منسوب به قمر بنی هاشم علیه السلام واقع شده است .در طول سال حدود ۴۰ جلسه بزرگ شامل روضه خوانی و آب و آش حسینی در این مكان مقدس دایر می شود. وسط صحن آبخوری مدور گونه قرار دارد كه گنبد زیبایی بر فراز آن نصب است و همگان با نوشیدن از شیرهای آب از اطراف (آبسردكن ) گنبد كوچك آن ، سیراب و متبرك می شوند.
سابقه سقاخانه در زمانهای قدیم
، این مكان حسینیه بوده كه تا حدود ۷۰ سال قبل ساختمانش مشتمل بر دو صفه بوده است : یكی سمت غرب سقاخانه با دو باریكه مجاور و وصل به آن در دو طرف كه هنوز این بنا پابرجاست و محل توجه و عنایت مردم می باشد. و دیگری روبروی آن در ضلع شرق گذرگاه با باریكه ای (رواق ) متصل به آن كه آن رواق راه عمومی بوده و هم اكنون آثاری از آن باقی نمانده است . قدیم الایام ، در ماه محرم صفه اول را كه هم اكنون نیز پابرجاست ، می بستند و سیاهپوش می كردند و عزاداری و روضه خوانی در آن برگزار می كردند. در همان ۷۰ سال قبل ، شخصی به نام میرزا جعفر نیت می كند سقاخانه ای در همین حسینیه ایجاد كند و در پی این نیت ، با شخص دیگر از اهالی به نام استاد حسین بنا وارد عمل می شود. وقتی كه با جمع دیگری از اهالی برای آوردن گچ (جهت سفیدكاری رواق حسینیه ) می روند با تعجب مشاهده می كنند گچ مورد نیاز آماده و احتیاجی به سوختن گچ نیست (روشی كه در قدیم برای تهیه گچ به كار می رفته است ). هنگام بنایی و سفید كردن در ارتفاع بالا چوب بست به هم می ریزد و همگی در خطر قرار می گیرند، ولی معجزه آسا جان سالم به در می برند. استاد حسین بنا مجانی كار می كند و میرزا جعفر هم ضمن كمك به وی قرار می گذارد هم درب رواق را بسازد و بدهد و هم گوكی اهدا كند (گوكی تشت سفالین بزرگی است كه آن را آب می كردند و به وسیله شیر آبی كه داشته از آب آن تبركا آب می نوشیدند) و به قرار خود نیز عمل می كند. سقاخانه در همین رواق مجاور صفه تعیین می شود. از آن پس ، هر روز صبح زود میرزا جعفر با مشك آن را آب می كرده (دو سه مشك آب می گرفته ) و سپس با تخته ای گرد، روی تشت را می پوشانده است . با گذشت زمان ، محل آبخوری از داخل رواق به صحن منتقل شده كه شرح آن قبلا گذشت .
جلوی رواق با زنجیرهایی كه به درب آن آویزان است (و در عكس مشاهده می شود) محل توسل جستن و دخیل بستن است (مشابه پنجره فولاد در صحن حرم امام هشتم علیه السلام ).
درروایتی دیگر به نقل از سالخوردگان روستا:
میرزا جعفر پوراسترآبادی كه نابینا بوده است نذر میكندتاشفاگرفتن چشمانش به نیت چشم تیرخورده آقااباالفضل (ع)سقاخانه ای ساخته وهرروز آب سقاخانه راتامین كندبرای این كار می باید روزانه مسافت حدود۲ كیلومتری تاقنات راطی نموده وبامشك آب می آورده ودرآبخوری می ریخته تاتشنگی رهگذران را رفع نمایدومدت زیادی این عمل راانجام می داده اماچشمانش بهبودی نمی یافتند تااینكه دریك صبح كه آب می آورددرهمان سقاخانه آنقدرگریه می كند تابی هوش می شود درعالم رویاسیدی سوار براسب به اونزدیك شده دست برسر وچشمان میرزا جعفركشیده ومیرودچندساعت بعد میرزا به هوش آمده وچشمانش را باز می كند بینایی را به دست آورده دراولین نگاه چشمش به جای نعل اسب درهمان مكانی می افتد كه دررویادیده بود.امادرآنزمان هیچ كس آن سید سوار براسب راندیده وكسی هم درروستا اسب نداشته است.
شفا یافتگان به عنایت قمر بنی هاشم در سقاخانه ده زیار
۱. خانم فاطمه رستمی پور كه شرح آن تقدیم شد.
۲. شخصی به نام اكبری كه مبتلا به تشنج بوده است (و با راهنمایی كه در خواب می شود) عصر پنجشنبه ای در سال ۱۳۶۱ شمسی از صدها كیلومتر فاصله (جیرفت ) حركت كرده و در این مكان مقدس حاضر می شود و خود را دخیل می نماید. آنگاه متوسل به حضرت ابوالفضل علیه السلام می گردد و بعد از ساعتی با فریاد (آقا شفایم دادند) بر می خیزد و می گوید: در عالم رویا آقایی با اسب تشریف آوردند به من فرمودند برخیز شفایت دادیم …
۳. شخصی به نام علی حسن زاده ، ساكن چترود (شهری در ۳۵ كیلومتری شمال كرمان )، پنج سال قبل در شب شهادت امام مجتبی علیه السلام فرزندش را در حالیكه فلج بوده است در همین مكان دخیل می كند و او را شفا می دهند. از آن زمان وی به شكرانه شفای فرزندش همه ساله یك نوبت در محل سقاخانه با آب و آش حسینی مردم را اطعام می كند.
۴. خانم فاطمه مهدوی ، متولد ۱۳۱۳، ساكن ده زیار، مبتلا به مرض سرطان وی مدت یك سال به دنبال معالجه این سو و آن سو رفته و ظرف این مدت دو ماه در شیراز بستری بوده است . پزشكان از معالجه اش قطع امید می كنند. خود می گوید: پشت درب اطاق عمل ، به نیت سقاخانه ، به صاحب آن مكان مقدس به آقا ابوالفضل العباس علیه السلام متوسل شدم و نذر كردم كه اگر از این مرض جان سالم بدر ببرم ، هر سال در محل سقاخانه ، سفره نذری بیاندازم و اطعام نمایم . با دل شكسته و ناامید انقلاب عجیبی به من دست داد.هنگامی كه او را از اطاق عمل بیرون آوردند پزشكان موفقیت عمل و بعد از آن را متحیرانه و معجزه آسا توصیف می كنند. اگر چه هنوز كسالت دارد، ولی به بركت ماه بنی هاشم ابوالفضل العباس علیه السلام سالهاست كه از خطر مرگ قطعی رهایی یافته است .
۵.خانم فاطمه عسكری كه دوروز مانده به تاسوعای ۹۰در یك حادثه دچارضایعه شدید درقرنیه چشم شده وبینایی خودرا از دست میدهدضایعه به حدی شدید بوده كه پزشكان وی رافقط جهت تخلیه نشدن چشم تحت عمل جراحی قرار می دهند وهیچ امیدی به باز گشت بینایی چشم ایشان نداشتند اما باتوسل به اباالفضل (ع)درهمان سقا خانه وبادعای غزاداراندرایام محرم۱۳۸۹ بامعجزه وعنایت این بزرگوارچشم ایشان شفا یافته است.
۶.بتول پوراسترآبادی كه دچار سرطان بدخیم گردیده اما با توسل به اباالفضل شفا یافته است.
