علی آباد كمین، آبادی ای است از قصبات شهرستان پاسارگاد در دامنه ی زاگرس جنوبی؛ با آب و هوایی سرد در زمستان ها و نیمه گرم در تابستان در استانی كه قدیما آن را پارس می گفتند و امروزی ها «فارس» می گویند.با كوچه باغ هایی به وسعت رویا و مردمانی خونگرم .از شمال شرق و شرق آغوش به باغستان های انگور و انار و بادام و گردو گشوده و از غرب و جنوب غرب دل به خرمن های گندم و ذرت و جو داده. گاهی هم كه خسته و غمگین می شوی و پشت سرت را نگاه می كنی، جنگل است و جنگل است و جنگل. گرداگردت را هم كه كوهساران زاگرس فراگرفته: كوهساران سپید پوش در زمستان. رشته قناتی هم همچون شاهرگی جان بخش، آب زندگانی به دل تفتیده ی باغساران و و گندمزاران می رساند.گذشته ای پر داستان دارد و مردمانی دلبسته به آن. از گذشته می گویم. از علی آباد در گذار روزگاران. از نوروز و محرم. از سور و شیون؛ از لهجه ی زیبایمان می گویم.جادوی بهار و خزان باغستان. عطر سقز و دود هیزم های بنه و كباب. از باغ كندن و چای قند پهلوی نیمروزی می گویم.از تو می گویم. از خودمان.