این اثر در تاریخ ۳۰ بهمن ۱۳۸۶ با شمارهٔ ثبت ۲۰۸۹۳ به‌عنوان یكی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. این پل كه امروزه به صورت ویرانه ای درآمده ، در شمال شرق شیراز و ۲ كیلومتری شمال روستای سیوند – از توابع مرودشت – بر روی رودخانه پلوار ، در مسیر كاروان رو قدیم شیراز به كرمان واقع گردیده است. با توجه به ویرانی این پل ، از جزئیات معماری و نیز تاریخ ساخت آن اطلاع دقیقی در دست نیست ؛ اما با توجه به اینكه این پل در مسیر ارتباطی پاسارگاد و تخت جمشید و جاده های مهم دوره هخامنشی قرار دارد ، احتمال می رود بنای اصلی پل مربوط به دوره هخامنشی یا ساسانی باشد كه در دوره اسلامی چندین بار – و آخرین بار در دوره صفوی – مرمت و بازسازی شده است. با توجه به بقایای برجای مانده و نقشه بازسازی شده (نقشه ش ۱۵۰) ، پل سیوند قبل از ویرانی (احتمالاً در دوره صفوی) حدود ۱۳۰ متر طول و ۲۰/۶ متر ارتفاع داشته است. پایه های این پل در كناره و میانه آن بر روی سطح سنگفرشی كه به صورت سد كم ارتفاعی عمل می كرد ، قرار می گرفته كه بقایای آن هنوز مشهود است. پل دارای دهانه هایی متعدد با ابعاد مختلف بوده كه تعدادی اصلی و تعدادی فرعی بوده است. عرض دهانه های اصلی از جهت شمال به جنوب ، ۱۰/۳ ، ۴ ، ۲۰/۵ و ۸۰/۵ متر بوده و ارتفاع پل در محل عریض ترین دهانه به حداكثر خود می‌رسیده است. قسمت جنوبی پل با قسمت شمالی به جهت پهنا و نوع ساخت كاملاً متفاوت است. پایه های قسمت جنوبی پل ، برای شكستن فشار آب در جهت مخالف جریان آب بصورت مثلثی و ظاهراً در جهت دیگر به صورت مدور شكل داده شده اند. با توجه به اینكه شالوده این پایه ها از سنگهای تراشیده به اشكال منظم ساخته شده است ، به نظر می‌رسد كه قدیمی ترین بخش پل باشد. بر روی صخره های جنوبی پل یك برج دیده بانی ، احتمالاً به خاطر حفاظت از پل و جاده روی آن ، وجود داشته است.