روستای بوره بان

موقعیت روستای بوره بان

این روستا در ۲۵ كیلومتری جنوب شهر سنندج در ارتفاع ۱۶۰۰متری از سطح آبهای آزاد و در كردستان ایران واقع شده است.كه آدرس كامل آن عبارت است از: ایران/كردستان/سنندج/كیلومتر ۱۰جاده كرمانشاه/دانشكده كشاورزی دانشگاه آزاد واحد سنندج/جاده فرعی روستای كیلگ/چهار راه یا دو راهی بوربان/روستای بوربان

برخی از روستاهای اطراف عبارتند از: نران ، قصریان ، موینه ، شینه ، علی آباد، لنج آباد، سمان ، هوانله ، دره باغ ، كانی سواران ، گرآباد و زروان كه به جهت بزرگ بودن روستای نران عموماً موسوم به منطقه نران ویا در حالت كلی به ” چه م شار” مشهور است.جمعیت روستا حدود ۲۰۰ نفر در قالب ۵۰ خانوار می باشد كه شغل عمده ی آنان كشاورزی، باغداری و دامداری است. جمعیت روستا اكثراْ جوان بوده و مشتاق ورزش هستند. با این وجود از حداقل امكانات وخدمات عمومی برخوردار است اماجوانان ده به ورزش و دیگر سرگرمی ها می پردازند ودر زمین های خاكی و لبریز از سنگ و كلوخ به بازی فوتبال می پردازند كه نشان دهنده ی علاقه ی وافر آنان به این بازی است.

تاریخچه روستا

قدمت این روستا بیش از هزار سال می باشد، دلایلی زیادی برای اثبات این مدعا وجود دارد حال در این مبحث به دودلیل عمده ذیل اشاره می نمایم:

۱) مسجد عبدالهی روستا كه وجه تسمیه اش به جهت ساخت آن توسط حضرت عبدالله(رض) فرزند حضرت عمر ابن خطاب(رض) می باشد. و این خود نشان از آبادانی روستای مذكور حتی سال ها فبل از حیات وی می باشد.

۲) بر اساس تحقیق ذیل كه توسط اینجانب انجام گرفته است :

این روستا دارای ۲ قبرستان می باشد كه قبرستان اولیه روستا دارای مساحتی به ابعاد ۱۱۱.۲*۱۲۵ واحد سطحی می باشد، كه با انتخاب ۳نمونه تصادفی ۱۰*۱۰(۱۰۰ واحد سطحی) تعداد قبور ۱۷،۱۸و ۱۹ مورد شمارش گردیدكه میانگین آن ۱۸ قبر در هر ۱۰۰ واحد سطحی می باشدلذا با داشتن مساحت كل ۱۱۱.۲*۱۲۵=۱۳۹۰۰واحد سطحی، می توان بدین گونه تعداد كل قبور را را تخمین زد:

۱۳۹۰۰/۱۰۰=۱۳۹

۱۳۹*۱۸=۲۵۰۲ قبر

وبا بررسی تعداد افراد متوفی در ۳۰ سال گذشته میانگین فوت در هر سال ۲.۱ نفر محاسبه گردیده است كه بر این اساس می توان تقریبی از قدمت روستا را به شكل ذیل تخمین زد:

۲۵۰۲/۲.۱=۱۱۹۱

وبا افزودن ۱۵۰ سال طول عمر قبرستان جدید ، تاریخ سكونت در این روستا حداقل به ۱۳۴۱ سال پیش باز می گردد.

۱۱۹۱+۱۵۰=۱۳۴۱ سال

پوشش گیاهی

اگر از حق نگذریم اساسا بوره بان روستای با صفایی است همچنین مناظر طبیعی زیادی داردهمراه با چشمه های آب بیشماری كه از دل كوه هایی چون، كه ما جار،ده شت شیخ ئه له مدار،گولوه ن ، مله بی و غیره به بیرون تراوش می كندكه نوشیدن آب آن ها احساس نشاط و زنده بودن را به آدمی می بخشد ، برخی ازاین چشمه ها عبارتند از : كانی كوچه له ، كانی دلیق، كوچكینه،كانی مه لهه مه كه،بان كیوار، سیاره ، گولوه ن وبسیاری چشمه های دیگر،كوه های روستا بر خلاف روستاهای اطراف پوشیده از درخت ون بوده كه صمغ آن از لحاظ صنعتی ـ صادراتی حائز اهمیت زیادی است و دارای ارزش داروئی می باشد. همچنین مراتع روستا برای چرای دام عالی بوده و دارای گیاه صنعتی گون می باشد كه هرساله گروه های زیادی غالباً از كرمانشاه به جهت بهره برداری از شیره ی این گیاه موسوم به كتیرا به این روستا می آیند.از دیگر پوشش گیاهی روستا می توان به درختچه هایی نظیر بلچ، بادام كوهی و گلابی اشاره نمود.

فرهنگ و آداب و رسوم

این روستا مردمانی ساده و با محبت دارد كه بیشتر با یكدیگر خویشاوند هستند.بر همین اساس در شب های زمستان با یكدیگر مراوده داشته وجوانان ده سرگرم انواع بازی ها از جمله (جوراب بازی)،(ورق بازی)،(شطرنج)،(تخته نرد)و… می شوندبعدازپایان شب نشینی بیشتر پسران ده در مركز روستا موسوم به (به ردووكان یا ناو ئاوایی) جمع شده و آتش بزرگی برپا می كنندوچای درست می كنند گاهی اوقات غذا هم می خورند كه جذابیت خاص خود را دارد وشب رابا انواع سرگرمی ها به صبح می رسانند.