به دست بافته ای گره دار، دارای پرزهای بلند از جنس پشم، ابریشم و یا كُرك گفته می شود.ارزش این دستبافته براساس كیفیت مواد اولیه ،طرح ونقشه و رَج شمار( تراكم بافت) محاسبه می گردد. مواد اولیه وتجهیزات مورد نیاز قالی بافی شامل : دارومتعلقات( غالباً فلزی وگردان)، نقشه، شانه یادَفتین، چاقو(پاكی)، نخ پشم و پنبه و در برخی موارد ابریشم وكرك می باشد.
قدمت این دستبافته بر اساس مستندات تاریخی درمنطقه خراسان جنوبی به ۱۱۰۰ سال قبل می رسد. پس از نصب دار و عملیات چله كشی ، نصب چوب هاف و كوجی انجام شده و بافت قالی آغاز می گردد. بعد از بافت هر رَج، پود ضخیم و عموماً پس از بافت ۲ تا ۳ رَج ، پود نازك از دو ردیف تار زیر و روی قالی رد می شود .دو نوع بافت فارسی و تركی در این استان رایج است كه هر دو دارای بافت های تقلبی مشابه می باشند كه به آن گره های جفتی می گویند . این گره ها اغلب به لحاظ تسریع در كار بافت انجام گرفته و معمولاً از استحكام و ظرافت فرش می كاهد اما به لحاظ تراكم بافت قالی های این منطقه اثر چندانی بر كاهش كیفیت نداشته است. از نقشه های بومی و رایج در این استان می توان به ریزه ماهی به صورتهای كف ساده، پنج متن ولَچَك ترنج، نقش سَعدی، خِشتی، كَلِّه اسبی، بُتِّه جِقِّه وطرح های اقتباسی نظیر شیخ صَفی، درباری و گلدانی اشاره نمود.
بافت قالی و قالیچه در اكثر شهرها و روستاهای این استان رواج دارد به طوریكه بیش از ۵۰ هزار بافنده به صورت تمام وقت یا فصلی به این حرفه اشتغال دارند. مود و دُرُخش از مهمترین و مشهورترین مكانهای تولید قالیهای نفیس در گذشته بوده كه دارای شهرت جهانی میباشند.
