اگه یه روزی دلتون هوای كوه و صخره كرد و خواستید تا لحظاتی رو دور از دود و دم ماشینها و آلودگیهای صوتی شهربگذرونید كافیه بقول قدیمیا شال و كلاه كنید و پا رو روی پدال گاز ماشین بگذارید و راهی شمال شهر قزوین بشید . كافیه سر ماشینتونو برگردونید به طرف جاده ای كه صداو سیمای مركز قزوین و دانشگاه بین المللی امام خمینی رو پشت سر می گذاره و از اسماعیل آباد تا آلولك ادامه پیدا می كنه . از اینجا به بعدش دیگه تازه حال و هوای كوه پیدا میشه . جاده آسفالته رو كه بگیری و بری به یك دو راهی می رسی كه اگه به سمت چپ بری سر از دستجرد و خسرود و بالاخره انبوه در می یاری . ولی جاده سمت راست شما رو به روستاهای سوته كش – اسبمرد (شفیع آباد كنونی) – و كشاباد علیا و سفلی می رسونه .كل مسافت شهرقزوین تا این روستا ۳۶ كیلومتر است ، جاده ای آسفالته دارد كه بدلیل واقع شدن گردنه سفید بوران (بنا به روایتی سفید گوران )۱** درمسیر بادهای سرد زمستانی در سردترین ماههای سال براثر كولاك و برف مسدود می گردد . این روستا بدلیل همجواری با آب و هوای مرطوب استان گیلان كه از طریق رودخانه لوشان و مسیر شاهرود الموت به این منطقه نفوذ می كند در فصل بهار از آب و هوای بسیار مطبوعی برخورداراست وهرساله انبوهی از جمعیت را به طرف خود می كشد.محصولات كشاورزی روستا در قدیم تنها انواع غلات بوده است اما امروزه با توجه به بافت جمعیتی اش این محصولات دیگر كاشت نمی شود و بجای آنها مردم به محصولات سر درختی نظیر گردو – گیلاس –آلبالوو توت روی آورده اند .
این روستا در پای كوه بلندی واقع شده است و بدلیل ارتفاعش از سطح دریا در فصول گرم سال دچار كم آبی است و برای جبران آن آب چشمه ها بوسیله لوله از كوهها به آبادی هدایت می شود. جنس ساختمانهای روستا تا قبل از زلزله سال۱۳۶۹ گیلان و زنجان از چوب و خشت بود ولی بعد از طرح مقاوم سازی روستاها این بافت روستا نیز از حالت سنتی به شهری تغییر یافت و امروزه جز چند خانه گلی كه درحال نابودی است بقیه از جنس بتون –تیر آهن – آجر و شیروانی بنا گردیده است.
هنوز از قدمت دقیق این روستا اطلاعی در دست نیست اما آنچه كه موجب می شود تا بیننده به تخمین قدمت روستا بپردازد درختان كهنسال گردو و توت سفید و شاه توت است كه عمر هر یك از آنان به بیش از ۴۰۰ الی ۵۰۰ سال می رسد .گفته می شود ساكنین اولیه این روستا چند خانواده مهاجر بوده اند كه از روستای اسبمرد(شفیع آباد كنونی)به این محل كوچ كرده و بعدها با زادوولد و ازدیاد جمعیت ، بافت كنونی روستا را شكل داده اند. این روستا در گذشته های دور بسیار آباد –سرسبز و پردرخت بوده است به طوری كه طبق گفته قدیمیهای روستا ، تراكم در ختان میوه نظیر گردو و توت به قدری زیاد بوده است كه یك شخص می توانست از ابتدای روستا تا كیلومترها برروی شاخه ها ، از درختی به درختی دیگر راهپیمایی كند بدون اینكه از درخت پایین بیاید. در اصل آبادانی روستا مدیون جویهای آبی بود كه آب چشمه ها را از منشاء رودخانه اسبمردبه این روستا منتقل می كرد ولی بعدها بدلیل بروز اختلاف كه موجب كشته شدن یكی از اهالی گردید آب جوی مذبور برای همیشه از جریان افتاد و از همین زمان بدلیل كم آبی ، سرسبزی روستا نیز رو به افول نهاد.
در زمانهای دور شكل و شمایل روستا بصورت فعلی نبوده بلكه روستا بسیار وسیع و هموار بوده است ولی به گفته پیران ده در حدود ۶۰ یا ۷۰ سال قبل شبی مردم روستا صدای غرشی را به گوش شنیدند و وقتی صبح هنگام از منزل بیرون آمدند مشاهده نمودند نیمی از روستا بر اثر رانش زمین جدا شده و تعدادزیادی از درختان را نیز در خود فرو برده است و در اصل محل تولكان (tolakan) فعلی بخش جدا شده روستای كشاباد است.
روستای كشاباد علیا و سفلی با روستاهای اسبمرد –خسرود –كاكوهستان –پشام و آلولك همسایگی نزدیك دارند.
در قسمت شمالی روستای كشاباد علیا روستای كشاباد سفلی قرار دارد كه جمعا بیش از ۵۰۰ متر از یكدیگر فاصله ندارند .این روستا نیز براثر مهاجرت افرادی از روستاهای اطراف بخصوص روستای آلولك و خسرود بوجود آمد .
در نزدیكی روستا آثار تمدن و زندگی مردمان كهن قرار دارد از جمله گورستانها و سنگ قبرها – آثار سفال –تنور و ظروف ، كه بیشتر این آثار را می توان در مناطقی مانند : اسبی گل یعنی گٍل سفید (esbi gel) – كند كوه – توچال (توچول محلی) – سیاه زمین (دركنار رودخانه آفتابرود) و مزرعه چسك به چشم دید.
در گذشته راهی كاروان رو از نزدیكی روستا می گذشت كه شهر قزوین را به شهرهای استان گیلان و مازندران وصل می كرد و در نزدیكی روستای كشاباد سفلی محلی بنام بیشه چال وجود دارد كه در آن كاروانسرایی وجود داشته و كاروانیان شب را در آنجا بیتوته می كردند امروزه جز سنگ بنای این كاروانسرا در این مكان چیز دیگری یافت نمی شود .
گفته می شود روستای فعلی كشاباد علیا در محل روستای كشاباد سفلی قرار داشته ولی بدلیل آزار و اذیتی كه از سوی كاروانیان متوجه مردم روستا بوده است آنجا را ترك و به دامنه كوه پناه برده اند .
