روستای زواردشت در ۸۰كیلومتری شهر قزوین , در میان دوروستای اوان ( شرق) و زرآباد ( غرب)و در منطقه كوهستانی الموت قرار گرفته است از جنوب به محل تلاقی دورودخانه و ازشمال به بلندترین قله الموت یعنی خشچال محدود می شود .
آب شرب و كشاورزی روستا از آب شدن یخچالهای طبیعی كه تا اواسط مرداد ماه باقی می مانند و همچنین از چشمه های موجود در كوههای شمالی روستا تامین می شود كه از مهمترین چشمه ها می توان از دراز چره برای مصرف آب آشامیدنی و چشمه های دائمی دره لارك و سیاه سنگ كه سرچشمه رودخانه زواردشت است نام برد .
پوشش گیاهی زواردشت شامل گون , سیرك , سیریش, والك ( درگویش محلی به آن آتك می گویند) و ریواس می باشد . البته دراین منطقه گیاهان داروئی و غذائی دیگری نظیر آویشن , گل ختمی , پونه , گلپر و … نیز وجود دارد كه بنده اطلاعاتم در همین حد می باشد اما اگر دوستان عزیز چیزهای بیشتری می دانند باعث خوشحالی می باشد كه بنده را نیز آگاه كنند .
جمعیت روستای زواردشت در زمستانها شاید به ۱۰۰ نفرهم نرسد كه بیشتر آنها را پیرزنان وپیرمردان روستا تشكیل می دهند , البته چنانچه مهاجرین به دیگر شهرها را به این جمعیت اضافه كنیم شاید به ۲۰۰۰ نفر هم برسند .
روستای زواردشت نیز مانند همه روستاها و شهرهای كشورمان به محله های كوچكتر تقسیم می شود كه می توان به پائین محله (جیرمله) , بالامحله(جورمله), سیدمحله , تازه آباد, سرمسجد, كشك , و محله بالا كه به آن جوكلایی سر می گویند اشاره كرد همچنین می توان از سایر بخش ها و قسمت ها مثل دشتان , دیماچال , سیلیویر, بوردشت, سر خرمن , جیرزی لو , ولان , پس ولان , واجاران, آبستان (اوستان) , لاتان و …. نام برد .
زواردشت را شاید بتوان یكی از روستاهای باامكانات منطقه نام برد كه مردم آن از نظر فرهنگی و اقتصادی در سطح متوسط قرار دارند و بقول بعضی دوستان زواردشت دیگر شبیه یك روستا نیست چون امكانات آب , برق , تلفن در همه خانه ها دیده می شود همچنین جاده خوبی نیز بصورت كمربندی این روستا را به روستاهای زرآباد و اوان و نهایتا به جاده اصلی الموت متصل می كند . درضمن در چند سال اخیر و پس از زلزله منطقه قزوین تمام خانه های قدیمی و كاهگلی جای خود را به سازه های بتونی و اسكلتی داده اند و دیگر از آن زیبائی روستا و خانه های كوچك وتودرتو گلی چیزی نمانده است جز خرابه , كه این یك مورد جای تاسف خوردن دارد .
در خاتمه ذكر این نكته خالی از لطف نیست كه مردم زواردشت به تحصیلات عالی فرزندانشان توجه ویژه ای دارند و بانگاهی به افراد تحصیلكرده روستا می توان قدمت و ریشه این مسئله را به گذشته های دور ارتباط داد كه چگونه و با چه امكانات محدودی آنها را به مركز بخش ( معلم كلایه ) می فرستادند تا بتوانند به تحصیلاتشان ادامه دهند و این رسم خوب همچنان پابرجا می باشد.
