این غار در سال ۱۹۵۸میلادی توسط پروفسور كالتون استا نلی كوون آمریكایی مورد بررسی قرار گرفت . بقایای اسكلت انسانها پیش از تاریخ و آثار سفالی كه بدست آمد وی به این نتیجه رسید كه این غاراز نقاط مهم دوران پارینه سنگی است ودر ۳۰۰۰۰سال قبل انسانهای نئاندرتال در آن سكونت داشته اند . آثار بدست آمده زندگی انسانها را تا عصر اسلامی تایید می كند بدین جهت جایگاه منحصر به فردی در خراسان است كه احتمالا بر اثر زلزله ای داخل غار ریزش نموده و باعث كشته ومجروح شدن ساكنین آن شده حفاری این غار بسیار دقیق بوده است . با توجه به ابزار بدست آمده مشخص گردید ساكنین این پناهگاه به شكار اشتغال داشته اند . این غار دارای دهانه ای در حدود ۲متر وفضای داخلی به طول ۵/۱متر و عرض ۳متر می باشد . دیوارهای آن سنگ توروس تشكیل شده اند كه زیبایی ویژه ای به محیط داخلی آن داده است . این اثر تاریخی بسیار با ارزش به شماره ۹۵۹۲در فهرست آثار ملی كشور به ثبت رسیده است . فضای درون غار از شروع دهانه شیب دار است برخی نقاط شیب آن تا ۷۰%می رسد به گونه ای كه پیشروی بدون طناب خطرناك است . دهانه غار به طوخر پشته ای كشیده شده و سقف غار تا ۴۰متر دارای مقرنسهای زیبایی است به طوریكه در نگاه اول احساس می شود حاصل دخالت بشر بوده و حال آن كه طبیعی است و انسان دخالتی نداشته است آثار بقایای سكونت تا عمق ۱۲۵متری غار پراكنده است حوض جالبی كه در ابتدای غار مشاهده می شوداز آثار معماری انسانهای غار نشین است كه با سنگ و ملات و ساروج ساخته شده تا آب باران و برف و زهاب غار را جمع آوری نماید سفالهای كشف شده از درون غار زندگی در آن را تا دوره ساسانی متحمل می نماید. این غار در زمان اسماعیلیان یكی از پایگاههای مهم آنان بود سنگ نگاره پیكرك بدست آمده در غار زنی است دارای شخصیت تاریخی كه با دو خط فرو رفته و كشیدگی چشمهای الهه كاملا مشهود است به دلیل اهمیت بسیارزیاد تاریخی این غار باید تحت حفاظت و سركشی مداوم قرار گیرد. برای جلوگیری از ویرایشگریهای فرهنگی آن و حفظ زیبایی طبیعی و حفاظت از سنگ نگاره باید عنوان یكی از غارهای باستانی حراست و محافظت گردد و در صورت امكان نور پردازی شود .