بافت منسوجات سنتی با مواد اولیه گوناگون ( پنبه ، نخ پشم ، ابریشم و كُرك ) و به كمك دستگاههای سنتی ۲ وردی و ۴ وردی در حد وسیع در منطقه ای كه امروزه با نام خراسان جنوبی خوانده می شود رواج داشته است. رشته حوله بافی كه دراصطلاح محلی به آن (تو بافی و یا تون بافی) اطلاق می گردد وهمچنین رشته بَرَك بافی كه اصطلاحاً (كركی بافی یا كورگین بافی ) نامیده شده از قدیمی ترین صنایع دستی جنوب خراسان بزرگ بوده و تاریخ تولید آنان دراستان به قبل از دوره سلجوقی میرسد.
درتعریف بَرَك باید گفت : بافته ای است تاری و پودی و ضخیم كه از كرك بز و شتر تولید شده و از آن جامه زمستانی میدوزند.
برك به لحاظ لطافت و استحكام دارای ویژگی های خاصی می باشد كه دراصطلاح محلی به این دست بافته كركی(Korki) ،كورگی (Kurgi) یاكورگین(Kurgin)گفته می شود.
شهرستان سربیشه( بالاخص شهر مود ) ، خوسف و بشرویه ازعمده ترین مناطق بافت برك و سایر دستبافته های سنتی می باشند.
ازتولیدات مختلف حوله بافی میتوان به انواع حوله دست و صورت وحمام، سفره نان، دستمال، شال سر، قَطیفه، لُنگی، چادرشب اشاره كرد. بافت پارچه های كركی نیز با طرحها و نقش های مختلف به صورت خودرنگ ودركاربردهای : پاپیچ ( پاتابه)،كت زنانه و مردانه، چادر زنانه، شال گردن و كمر ، مَندیل كاربرد داشته است.
