مراسم عقد كنان را معمولا در خانه عروس برپا می كردند و برای این امر اتاقی را در نظر می گرفتند كه مراسم عقد در آن اجرا می شد . قبل از شروع مراسم چند تن از زنان خوش سلیقه و خوش بخت فامیل برای تزیین سفره ی عقد در اتاق مذكور حاضر می شدند و با ظرافت خاصی اسباب سفره را در جا ی خود می چیدند . اسباب سفره ی عقد عموما عبارت بود از نقل و شیرینی و چند كله قند ف چند لاله یا جار ، گلاب دان ، خنچه ، اسپند و كاسه ای آب كه رویش یك برگ سبز باشد . هنگام عقد عروس را مقابل آیینه و رو به قبله می نشاندند و هنگامی كه عاقد در حال خواندن خطبه ی عقد بود ، لازم می دانستند كه عروس حتما در آیینه نگاه كند تا بدین ترتیب بختش هم چون آیینه صاف و روشن باشد . همچنین موقع خواندن خطبه ، دو زن سپید بخت دو سر پارچه ای سفید را گرفته ، در بالای سر عروس نگاه می داشتند و زن سپید بخت دیگری به نیت شیرین شدن زندگی عروس بر سر او قند می سایند و در این هنگام فرد دیگری با یك سوزن و نخ هفت رنگ جلو آمده و بر پارچه مذكور تعدادی كوك می زد . به هنگام این كار ، زیر لب می خواندند : دوختم دوختم زبان مادر شوهر ، خواهر شوهر ، جاری ، پدر شوهر را دوختم .