روستای میرحسنی

موقعیت روستای میرحسنی در تقسیمات كشوری دهه ی ۶۰

بر اساس تعاریف و ضوابط تقسیمات كشوری مصوب تیرماه ۱۳۶۲ مجلس شورای اسلامی و به استناد ماده ۳۱ آیین نامه اجرایی قانون مذكور مصوب مهرماه ۱۳۶۳ ، طبق ماده ی ۳ در شهرستان لارستان استان فارس تعداد ۲۲ دهستان شامل روستاها ، مزارع و مكان در محدوده ی جغرافیایی معین ایجاد و تشكیل شد.

بر این اساس ۱۴ روستا، مزرعه و مكان به اسامی زیر: ۱- خالده بالایی، ۲ – خالده پایینی، ۳ – میرملكی، ۴ – نرمان، ۵ – چاه شرف، ۶ – وراوی، ۷ – تخت‌آباد (پاتخته )، ۸ – تل‌ملایی، ۹ – چاه‌وران، ۱۰ – چاه شور جنوبی، ۱۱ – چاه شور شمالی، ۱۲ – خلیفه‌ها، ۱۳ – قلعه فریدون، ۱۴ – میرحسنی به تابعیت دهستان وراوی شهرلامرد (یكی از ۲۲ دهستان شهرستان لارستان) درآمدند.

لازم به ذكر است كه در تقسیمات وزارت كشوردر سالهای اخیر روستای میرحسنی از توابع بخش مركزی شهرستان لامرد در آمده است.

محصولات كشاورزی روستا

محصولات كشاورزی روستای میرحسنی عمدتا كشت گندم بوده كه بصورت وسیع كشت می شده است. باغات خرما و كشت گندم از محصولات اصلی این روستا بوده كه كشت آنها همچنان در اطراف این روستا ادامه دارد.میرحسنی از نظر آب و هوایی جزء مناطق گرم و خشك محسوب می شود.

دلایل تاریخی بودن روستای میرحسنی

درمورد پیشینه ی تاریخی روستای میرحسنی اطلاعات دقیق و مستند در دست نیست. تنها منبع مورد اعتماد كه نشانگر وجود اقوامی از یهود در این روستا بوده است، آثار تاریخی مكشوفه ای است كه بر اثر حفاری اتفاقی در دامنه كوه نزدیك به روستا كشف گردید. كه در اینجا ما به اختصار چند دلایل آن را به اختصار شرح میدهیم.

۱ – اقوام اولیه ساكن در روستا

اقوال و گفته های شفاهی كه از طریق گذشتگان به نسلهای بعدی منتقل شده، حاكی از این است كه اقوام اولیه ای كه در این روستا ساكن بودند، گروهی بودند به نام ” گبرها ” یا آتش پرستان كه دارای دین زرتشتی بودند و قول دیگر اینكه اقوام اولیه ساكن، یهودیان بوده اند كه اینها بیشتر در كوهها ساكن بوده اند، كه آثار كشف شده در دامنه كوه در روستا حكایت از محل زندگی آنها می كند. گبر ها یا یهودیان ساكن، مردمانی سخت كوش و قوی هیكل بوده اند، بطوری كه آثار باقیمانده از آنها در منطقه نشان از این سخت كوشی می دهد. علاوه بر این با كشف گورهای متعلق به این افراد در این منطقه، استخوانها و جمجمه های مشاهده شده است كه با انسانهای امروزی از لحاظ قیافه و شكل برتری داشته اند.

در روستا نیز به گفته ی برخی از اهالی تعدادی گور متعلق به آنها در پای كوه وجود داشته كه اكنون زیر خاك پنهان شده است.
قدمت این روستا چنانكه آثار كشف شده در دامنه كوه نشان می دهد و با بررسی های صورت گرفته به دوره ساسانیان می رسد.

۲ – خانه های كشف شده در دامنه كوه واقع در شمال روستای میرحسنی

این خانه ها در سال ۱۳۶۲ در نتیجه یك حفاری كه به صورت اتفاقی به منظور دستیابی به سنگ گچ به وسیله ی كارگران جهاد سازندگی كشف گردید. اولین علائم آن، سوراخهایی بود كه از درون ان هوای گرمی خارج می شد.

این خانه ها و محدوده و فضای اطراف كه بی شباهت به یك دهكده نیست در دامنه كوهی از غرب به شرق كشیده شده است و در سمت شمالی روستا واقع گردیده است كه دارای اتاقها و دالانهای بسیار بوده و بوسیله پنجره هایی به هم متصل می شدند كه به دلیل تاریكی و هوای نامطبوع و حفاری نامناسب بازدید از تمام اتاقها امكانپذیر نبود، ولی هشت الی ده اتاق توسط افراد بازدید كننده مورد رؤیت و شناسایی قرار گرفته است.

دیوار های این بنا بوسیله گچ تزئین و سقف آن تخته سنگ های گچی بزرگ و قطور یكپارچه تشكیل می داد كه شبیه به غار بوده و در زیر این تخته سنگهای گچی طبیعی، اتاقها و دالانهای ساخته شده، بر روی دیوار ها آثار دود و نشانی از انگشتان دست مشهود بود.

هر یك از اتاقها هلالی شكل كه یك چوب درخت سدر (كُنار) در آن نصب بوده كه ظاهراّ از این چوبها جهت آویزان كردن اشیاء و لوازمات مورد استفاده قرار می گرفته است.

اشیاء و آلات زیادی از قبیل : ظروف سفالی، دیگ ریخته گری، ظروف مسی، سكه، مهره ها ی قدیمی و قیمتی ( یك مهره به نام مهره مِهرچِر به قیمت سی هزار تومان در سال ۱۳۶۲ فروخته شد ) داس، بیل، میل پا، شمشیر، استخوان، جمجمه انسان، كلاه بافته شده از برگ نخل، نعل اسب، گلاب پاش سفالی همراه با لعاب، مقداری بادام كوهی پوسیده شده، بند و خارهای بافته شده از برگ نخل، كه در اصطلاح محلی به آن بل می گویند و بسیاری از اشیاء دیگر كه ممكن است اظهار نشده ومخفی مانده باشد در این بنا توسط افراد كارگر دیده شده است.
این بنای باستانی كه قدمت آن به دوره ساسانیان برمی گردد در همان سال توسط جهاد سازندگی ویران و با خاك یكسان گردید و اكنون اثر چندانی از ان موجود نمی باشد. !!!

۳ – وجود هفت آب انبار ( هفت بركه ) و یك گورستان در ارتفاع بالاتری از خانه های كشف شده

این بنای باستانی ( خانه های گچی كشف شده ) در ارتفاع ۱۰۰ متری از سطح زمین قرار داشته و در نزدیكی این خانه ها در ارتفاع بالاتری بر روی كوه هفت آب انبار ( هفت بركه ) و یك گورستان وجود داشته و در پایین این كوه در سطح زمین یك حلقه چاه آب قرار دارد كه این چاه در گذشته به علت خشكسالی و عدم وجود آب آشامیدنی و به جهت آب نسبتاَ شیرینی كه داشته و در بین مردم به چاه اَو شیرینو معروف بوده، مورد استفاده قرار می گرفته است كه این خود حكایت از زندگی گروهی از افراد دارد كه در این محل زندگی كرده اند.