این امامزاده در جنوب تهران منطقه ۱۹، جاده ساوه، جعفرآباد، روستای ناصریه،امامزادگان سفیران نورند قرار دارد . در جای‌جای نقاط مختلف این سرزمین پهناور، مراقد متبرك این عزیزان مشاهده می‌گردد. گاهی تاریخچه دقیقی از زندگینامه برخی از این عزیزان در دست نیست اما این باعث نمی‌شود از علاقه شیعیان به این بزرگواران كم شود و همواره مورد توجه اهالی و زوار قرار دارند.امامزاده عباس در جاده ساوه، امامزاده شناخته شده‌ای است. رفت و آمدهای آن نشان می‌دهد كه مردم ارادت زیادی به آن دارند. هفت خیابان بعد از این امامزاده زیاد قابل باور نیست اما وارد روستای ناصریه می‌شوی. روستایی كه یكی از نوادگان امام محمد باقر در آن آرام گرفته و امامزاده‌ای دارد كه به قول متولی‌اش درست وسط بیابان قرار گرفته است. نشانی آن تهران، منطقه ۱۹، جاده ساوه، جعفرآباد، روستای ناصریه، امامزاده طاهر است.عبدالله قاسمی چهار سالی است متولی این امامزاده شده است. فارسی را با لهجه غلیظ آذری صحبت می‌كند و همسرش فقط فارسی را متوجه می‌شود اما نمی تواند فارسی صحبت كند. قاسمی می‌گوید: چهار سالی می‌شود اینجا هستم. قبلا امامزاده عبدالله بودم و بعد به اینجا منتقل شدم. قربان آقا بروم خیلی غریب است و دور افتاده. خاك اینجا حاصلخیز نیست اما این نیم هكتاری كه محوطه امامزاده است، به بركت وجود ایشان سبز و خرم شده است. راست هم می‌گوید. از دور صدای سگ‌ها شنیده می‌شود. همه جا بیابان است و حتی بته‌های خار هم روی زمین نروییده‌اند اما درست محلی كه آقا دفن شده‌اند پر است از گل و گیاه و درخت‌های سر به فلك كشیده…آقای قاسمی داستان‌های زیادی از اموات این حرم دارد. محوطه كوچك است و طبعا افرادی كه در صحن حیاط‌گونه آن دفن شده‌اند، زیاد نیستند. كم و كوچك. اما ویژگی قبرهای آن این است كه چندتایی از آنها با بقیه فرق دارد؛ به نوعی خوش آب و رنگ‌تر به نظر می‌رسد. «داستان دارند این بندگان خدا…» متولی امامزاده این را می‌گوید و كاسه آش نذری كه هدیه یكی از اهالی است را به دستم می‌دهد. در سوز و سرمای این بیابان خیلی می‌چسبد. بالای قبری كه توجه‌ام را جلب كرده می‌ایستم و پیرمرد می‌گوید: این مرد خارج بوده سال‌ها. بعد از برگشت، این امامزاده را یك نفر به او معرفی می‌كند. نمی‌دانم نیتش چه بوده و چه حاجتی داشته اما می‌آید و حاجت می‌گیرد و تا پایان عمرش كه می‌گویند ۷ سالی طول می‌كشد، همین جا می‌ماند. توی روستا خانه ای دست و پا می‌كند و وصیتش هم این بوده كه در جوار آقا دفن شود. قبرها را نگاه می‌كنم و روی آنها را می‌خوانم. آخرین دفن به ۵ سال پیش باز می‌گردد و از آن تاریخ انگار كسی دیگر در این حیاط مصفا دفن نشده است. مرد می‌گوید: اجازه دفن به شهرداری موكول شده و هر كسی كه دلش بخواهد نمی‌تواند وارد حرم شود و عزیزانش را در جوار آقا به خاك بسپارد. ادامه می‌دهد: البته جا هم نداریم. نمی‌دانم اگر كسی را بیاورند باید كجا جایش بدهیم. اما من دوست دارم همین جا دفن شوم. زن به تركی همسرش را صدا می‌زند. مرد به سمت او می‌رود و من به مردی نگاه می‌كنم كه كار باغبانی درخت‌های حیاط را انجام می‌دهد اما شباهت زیادی به باغبان‌ها ندارد و از نظر چهره و لباس هم تفاوت زیادی با متولی دارد. باید داستان شنیدنی‌ای داشته باشد این مرد. سرما مجال ایستادن در حیاط را ازم گرفته بود كه صدای زن مرا به خودش خواند. با اشاره دست می‌خواست كه به پشت حرم بروم. پا شل كردم و آهسته تن به حرفش دادم و خودم را به پشت حرم رساندم و ناهار را مهمان سفره مصفا و ساده آنان شدم.امام رضا (علیه السلام) به خراسان كه آمدند، حركت گروهی سادات و شیعیان را به ایران در پی داشت. علویان از موقعیت به وجود آمده برای امام رضا (علیه السلام) در حكومت مأمون استفاده كردند و به صورت گروهی راهی ایران شدند. آنان به شوق دیدار با امام رضا (علیه السلام) از مدینه به سوی مرو می‌رفتند كه در میانه راه شمار زیادی از علاقه‌مندان امام رضا (علیه السلام) نیز به آنان می‌پیوندند. شمار این گروه وقتی به دروازه شیراز نزدیك می‌شدند، به چند هزار نفر می‌رسید.